Chyba seria mi już spowszedniała, bo łaskawiej patrzę na poczynania autorów. Ale nadal mam wiele zastrzeżeń.
Tom 14. zawiera opis dziejów Cesarstwa Rzymskiego w okresie jego największego wzrostu potęgi i obszaru (69-192 r. po Chrystusie). Co jednak najbardziej daje się zauważyć, to, rodem z XIX-wiecznej historiografii, dzieje panowania kolejnych cesarzy. Nie mam nic przeciw personalizowaniu historii, ale nie wszystkie procesy są efektem rządów tej czy innej osoby. Widzenie dziejów państwa przez pryzmat panującego także zawęża obraz przeszłości. W efekcie po raz kolejny mamy historię polityczną, ustrojową, ledwie zaznaczone inne zjawiska. Umieszczenie odrębnych artykułów, wzmiankujących o początkach chrześcijaństwa, kultach wschodnich czy igrzyskach to zaledwie namiastka - brak ciągłości zjawisk, wzajemnego wpływu, znaczenia procesów.
Niedociągnięcia tomu. Na s. 14 przy opisie ilustracji podano błędnie odmianę łacińską, używając niepotrzebnie apostrofu (gemonia'e zamiast gemoniae). Skoro autorzy tomu wspomnieli o podatku od uryny Wespazjana, to dlaczego nie podali anegdotycznego powiedzonka cesarza: pecunia non olet - pieniądze nie śmierdzą? Tablica pt. Kampanie wojenne Juliusza Agrykoli w Brytanii jest napisana tak pokrętnie, że trudno zrozumieć, o co chodzi (s. 56). Początki chrześcijaństwa zostały przedstawione bardzo skrótowo, brak np. informacji, co sprawiło, że nieznana sekta w ciągu dość krótkiego czasu nie tylko uzyskała status legalności, ale stała się jedyną religią państwa. A to akurat ważne zagadnienie. Użycie pojęcia "poganie" na określenie wyznawców religii rzymskiej anachroniczne i błędne - to chrześcijanie przyjęli takie określenie dla wyznawców innych religii (s. 62). Na s. 67 tam gdzie mowa o Trajanie pojawił się Hadrian. W opisie sestercji (s. 72) podano odczytanie skrótu SPQR jako "Senat Rzymu" - ktoś znający łacinę mógł to przecież poprawić (Senatus Populusque Romanus - SPQR - oznacza Senat i Lud Rzymski). Na s. 109 kolejny rozdział zaczyna się słowami: Rządy Antoninusa Piusa były najspokojniejszymi w całym okresie. Konia z rzędem temu, kto wie o jaki okres chodzi. Na początku s. 128 pojawiają się jakieś anegdoty. To oczywiście nic złego, pod warunkiem, że uzupełniają ważne informacje, a nie są zamiast nich podane. A w tomie brakuje wielu ważnych kwestii. Pontifex maximus to dosłownie najwyższy budowniczy mostów, ale w Rzymie nazywano tak najwyższego kapłana, a nie ojca narodu (ten nazywany był pater patriae; błąd na s. 136). A w zestawieniach chronologicznych (s. 150) rozbawiło mnie umieszczenie w osiągnięciach kulturowych - zburzenie Świątyni w Jerozolimie. Zaiste, wielkie osiągnięcie.
Inne braki i błędy niech podają zawodowcy, bo to oczywiście tylko skrótowy obraz tomu. Podsumowując - to ciągle nie to. Oczywiście dodaję jedną gwiazdkę za szatę graficzną (ilustracje, mapy),choć coraz bardziej drażni mnie ilustrowanie wydarzeń obrazami, głównie z XIX w. Poczytać można, ale to nie jest wybitna synteza, nawet okresu dziejów, którego tom dotyczy.

Chyba seria mi już spowszedniała, bo łaskawiej patrzę na poczynania autorów. Ale nadal mam wiele zastrzeżeń.
Tom 14. zawiera opis dziejów Cesarstwa Rzymskiego w okresie jego największego wzrostu potęgi i obszaru (69-192 r. po Chrystusie). Co jednak najbardziej daje się zauważyć, to, rodem z XIX-wiecznej historiografii, dzieje panowania kolejnych cesarzy. Nie mam nic...