TYM RAZEM POSTANOWIŁAM NAPISAĆ KRÓTKĄ RECENZJĘ,GDYŻ NIE SKOŃCZYŁAM CZYTAĆ KSIĄŻKI (DOTRWAŁAM DO 142 STRONY).

Książkę wypożyczyłam wyłącznie z tego względu,że była reklamowana.Innego powodu nie było,wierzcie mi.Odrazu po przeczytaniu pierwszej strony wiedziałam już,że podjęłam złą decyzję.Jestem jednak typem człowieka,który potrafi uwierzyć w największe bzdury tego świata,dlatego postanowiłam czytać dalej.Taki kredyt zaufania,można powiedzieć.Niestety,nic się nie poprawiło i jestem zmuszona wystawić tej książce najniższą notę.

Autorka książki posługuje się tak banalnie prostym językiem,że czytając czuję się,jakbym czytała książkę adresowaną do młodszych czytelników (chociaż wiekowo mieszczę się jeszcze w przedziale ''nastolatek'').Cała powieść jest słabo rozbudowana,przez co traci się ochotę na jej dalszą lekturę.Autorka według mnie pisze monotonnie i nieciekawie,a o żadnej akcji absolutnie nie ma mowy,takie słowo nie figuruje w jakże przejrzystym umyśle autorki.Poziomem dialogów lub jak kto woli,konwersacji między bohaterami,to idzie się już załamać.

'' - Cześć.
- Cześć !
- Cześć - powtórzyłam jak głupia.
- Co tam ?
- Idziesz na tańce w weekend ?
- Nie wiem.A ty ?
- Czy idę na tańce ?
Spojrzał na mnie,jakby mówił : No a co ?
- Ja też nie wiem.Ale chyba tak.Ktoś mnie zaprosił.
- A kto ?
- Taki chłopak.Ale nie wiem,czy w ogóle chcę iść.To jedna z tych rzeczy,które nigdy nie wychodzą tak,jak powinny.'' - str.77 *

Główna bohaterka jest kolejną z i tak wielu wad tej książki.Wszystkie jej przemyślenia niemiłosiernie mnie irytowały,a w chwili gdy wspominała o jej ''przygodach'' ze starszą siostrą to nie wiedziałam,czy mam walić głową w ścianę czy zwyczajnie się zastrzelić.I kolejna rzecz z listy denerwujących mnie - przez te całe 142 strony nie można napisać w jakich okolicznościach jej starsza siostra umarła,bo po co.Niech czytelnicy myślą,że Laurel ją siekierą pocięła na drobniuteńkie kawałeczki.Pomyśleć,że niby to jestem w jej wieku (16 lat),aż gęsiej skórki dostałam.

Trzeba przyznać,że autorka zaserwowała nam jakże piękny obraz amerykańskiej szkoły średniej.Większość uczniów wagaruje,zapomina stroju na WF,pali papierosy i pije alkohol.Oczywiście znajdą się i tacy,którzy są normalni,jednak Laurel wolała ''zakumplować się'' z osobnikami z tej pierwszej grupy.Nawiązała znajomość między innymi z Natalie,która rysuje po rękach wymyślone przez siebie stworki oraz Hannah,która jest ruda i piękna do tego stopnia,że może zmieniać chłopaków jak rękawiczki.Dobrze wiedzieć,że dla ich akceptacji Laurel potrafi zrobić dosłownie wszystko,brak tutaj jakiejkolwiek siły charakteru z jej strony.

+ Gayle Forman pisze,że autorka roztrzaskała jej serce.Moje serce także się roztrzaskało,ale głupotą bohaterów.A nie o to chyba chodziło,prawda ? +.

Być może najniższa ocena jest zbyt drastyczna jak na taką książkę,nie wyobrażam sobie jednak,żebym miała wystawić coś lepszego książce,której nie potrafiłam skończyć.Obecnie mam ponad dwadzieścia książek,które czekają w kolejce na przeczytanie,więc nie mogę marnować czasu na czytanie czegoś,co nie sprawia mi przyjemności i mnie męczy.( Pozwoliłam tej książce podstępnie zakraść się do mojego świata i zburzyć panujący tam spokój i harmonię.Teraz muszę zadbać o to,aby to wszystko odbudować.)Uważam,że książka kwalifikuje się bardziej do literatury dziecięcej ze względu na język jak i swoją konstrukcję (''Pozdrawiam,Laurel'' na końcu każdego listu jest strasznie irytujące).Jeśli już ktoś musiałby po nią sięgać to wyłącznie osoby do max. 14 roku życia.Ze swojej strony NIE polecam.

* Nie musiałam się specjalnie naszukać,aby znaleźć ten żenujący fragment rozmowy.Takich ''kwiatków'' jest o wiele,wiele więcej.

TYM RAZEM POSTANOWIŁAM NAPISAĆ KRÓTKĄ RECENZJĘ,GDYŻ NIE SKOŃCZYŁAM CZYTAĆ KSIĄŻKI (DOTRWAŁAM DO 142 STRONY).

Książkę wypożyczyłam wyłącznie z tego względu,że była reklamowana.Innego powodu nie było,wierzcie mi.Odrazu po przeczytaniu pierwszej strony wiedziałam już,że podjęłam złą decyzję.Jestem jednak typem człowieka,który potrafi uwierzyć w największe bzdury tego...