Połabie nie należy do najlepszych habeków, ale są jednak elementy, które tę książkę ratują. Zacznę od wad.
Po pierwsze, struktura tej książki w ogóle nie jest habekowska. Brakuje tu szczególnie jednej rzeczy, która w tych książeczkach jest zawsze: rozdziału z opisaniem sił zbrojnych przeciwników. Owszem, jest kilka drobnych informacji rozproszonych w najróżniejszych (i najdziwniejszych) miejscach, ale czytelnik absolutnie nie zdobędzie tu wiedzy na temat realiów pola walki X wieku. O siłach Świętego Cesarstwa nie ma tu w zasadzie nic. Nic! To o tyle dziwne, że przecież jest to materia znana i rozpracowana w literaturze przedmiotu (nie tłumaczy to autora, bo habeki to pozycje popularnonaukowe i one powinny zakładać, że czytelnik to tabula rasa). O Słowianach... Cóż, pan Barkowski snuje jakieś niejasne sugestie o armii zawodowej, o jeździe pancernej, ale co z tego realnie wynikało, jaka była ich taktyka walki, tego się tu w ogóle nie dowiemy. Nie zrozumiemy też na podstawie Połabia, na czym polegał fenomen Redarów, tej siły napędowej wieleckiej federacji. Pan Robert Barkowski pokrywa to słowami typu: "byli najwaleczniejsi". To wata słowna, nie wypowiedź historyka. Rozwodzenie się przez kilka akapitów nad Thietmarem i opisywanymi przez niego cudami św. Wawrzyńca to też trochę wata słowna, bo autor nie pisał przecież książki o obyczajowości średniowiecza. Poza tym, momentami drażnił mnie styl książki. Wstawki o tym, że "tutaj Thietmara zupełnie poniosło" a potem "się opamiętał" jakoś mnie rażą (na szczęście nie są bardzo częste).
Ratuje książkę język i temat. Język, bo pomimo wcześniejszych uwag absolutnie przyznaję autorowi łatwość w operowaniu piórem. Nie jest to siermiężny dryl pisarski, który czasem w habekach można spotkać, Połabie czyta się bardzo szybko i łatwo. Tym łatwiej, że przecież wydarzenia tu portretowane są słabo znane a przy tym prawdziwie fascynujące. Z zastrzeżeniami więc, ale mogę jednak ten tytuł polecić.

Połabie nie należy do najlepszych habeków, ale są jednak elementy, które tę książkę ratują. Zacznę od wad.
Po pierwsze, struktura tej książki w ogóle nie jest habekowska. Brakuje tu szczególnie jednej rzeczy, która w tych książeczkach jest zawsze: rozdziału z opisaniem sił zbrojnych przeciwników. Owszem, jest kilka drobnych informacji rozproszonych w najróżniejszych (i...