Pierwsza część przygód Weroniki zaparła mi dech. Mówiąc, że ja przeczytałam od deski do deski, to półprawda, bo po prostu pożarłam ją w kilka godzin. Czas oczekiwania na kolejne spotkanie z bohaterką dłużył się i dłużył, a zniecierpliwienie rosło z każdym dniem. Ale warto było. Pierwsza odsłona pozwoliła mieć duże nadzieje, i druga część nie zawiodła.

Weronika to super sympatyczna postać, trochę niepozbierana ale w taki rozbrajający sposób, że staje się z marszu kimś podobnym do czytelnika, o kim można śmiało powiedzieć: Tak, to ja!

Duża porcja dobrego humoru, którym okraszone zostają wpadki i niepowodzenia Weroniki, podsuwa myśl, że w codziennym życiu może tego brakuje nam najbardziej; wcale nie, życiowych przygód z rodem nierealnych romansów i pochłanianych seriali, ale właśnie dystans i takie lekkie przymrużenie oka na własne niedociągnięcia i wady?!

Losy bohaterów splatają się wokół głównego wątku Weroniki i Geralda, co nie pozwala się nudzić, nie mniej jednak na nich chciałoby się skupić, i dlatego tak czekam na więcej, na więcej tej chemii wyczuwanej od pierwszych stron pomiędzy nimi. Ale dzięki temu opowieść nabiera życiowych smaków, bo to nie jest tylko książka z półki romansideł, przez co nie da się jej szufladkować, czego tym bardziej należy pogratulować Autorce.

Dla mnie rzecz kapitalna! Moj apetyt nie został zaspokojony wiec kiedy więcej?! I cieszę się i kibicuję Autorce przygód Weroniki, węsząc nosem, że o to właśnie zaczyna się otwarcie nowej jakości pisania w literaturze, w której widzimy odbicie własnej siebie, a nie sztucznych postaci, oderwanych od rzeczywistości w której żyjemy na co dzień.

Pierwsza część przygód Weroniki zaparła mi dech. Mówiąc, że ja przeczytałam od deski do deski, to półprawda, bo po prostu pożarłam ją w kilka godzin. Czas oczekiwania na kolejne spotkanie z bohaterką dłużył się i dłużył, a zniecierpliwienie rosło z każdym dniem. Ale warto było. Pierwsza odsłona pozwoliła mieć duże nadzieje, i druga część nie zawiodła.

Weronika to super...