Zacznę od okładki. Minimalistyczne cudo, które zachęca do lektury. Całe szczęście, że WAB zdecydowało się na wznowienie powieści Kundery, choćby tylko ze względów estetycznych.

Treść. Nie ma sensu streszczać, bo: 1) każdy mniej więcej wie o co chodzi, 2) byłoby to dosyć trudne zadanie ze względu na achronolgię, wielość wątków oraz formę powieści. Przyznam, że biorąc książkę do ręki miałem pewne obawy czy Kundera nie okaże się Coelho dla bardziej wymagających czytelników. Na szczęście szybko okazało się to nieprawdą, a teraz ze wstydem przyznaję się do moich podejrzeń i ignorancji. Owszem, pojawiają się miejscami rzeczy pretensjonalne i niepotrzebnie egzaltowane, ale nikną one w gąszczu wspaniałych przemyśleń i spostrzeżeń.

Powieść-esej. Ta konwencja daje Kunderze pole do erudycyjnych popisów, ale także pozwala na zabawę samą formą. Autor nie ukrywa, że postaci są jedynie wymysłem zrodzonym z metafory czy też burczenia w brzuchu i stanowią jedynie pretekst to historycznych i egzystencjalnych rozważań.

"Wielki Marsz". Moja ulubiona część powieści. Rozważania o kiczu - bezcenne.

Zacznę od okładki. Minimalistyczne cudo, które zachęca do lektury. Całe szczęście, że WAB zdecydowało się na wznowienie powieści Kundery, choćby tylko ze względów estetycznych.

Treść. Nie ma sensu streszczać, bo: 1) każdy mniej więcej wie o co chodzi, 2) byłoby to dosyć trudne zadanie ze względu na achronolgię, wielość wątków oraz formę powieści. Przyznam, że biorąc...