Zaczęłam czytać "Sprawę Meursaulta" zaraz po skończeniu "Obcego" w nadziei zobaczenia tej samej historii pokazanej z innej perspektywy. Była to wersja w języku angielskim i coś mi w niej zgrzytało. Nie wiedziałam, czy to kwestia tłumaczenia, odłożyłam tekst na później. Teraz czytałam polskie tłumaczenie i wrażenie pozostało to samo. Pełno w tekście gniewu, poczucia krzywdy, niezadowolenia z wszystkiego. Narratorem jest brat, bezimiennego w powieści Camusa, zabitego Araba, który trochę próbuje zrekonstruować bieg wydarzeń, trochę opowiada swoje życie na tle rodzenia się niepodległego państwa Algierii. Ta chaotyczna narracja powodowała u mnie jedynie irytację. Czułam się jak ofiara namolnego gaduły, miałam dosyć jego dygresji, jego rozgoryczenia, pretensji. Poza irytacją czułam znużenie.
Doceniam wysiłek autora, widzę odniesienia do prozy Camusa, widzę tło historyczne, a mimo to całość nie obchodzi mnie ani trochę. Pozostałam obojętna, jak bohater "Obcego".

Wczoraj znajoma z LC napisała, że czyta do końca tylko to, co ją absolutnie zachwyca, bo czasu żal na resztę. Może aż tak wysoko poprzeczki nie stawiam, ale książki, która nie zachwyciła mnie wcale, postanowiłam nie czytać dalej. Tak więc, moja opinia bazuje na lekturze pierwszych 100 stron, pozostałych 50 nie doczytałam. Możecie wziąć na to poprawkę.

Zaczęłam czytać "Sprawę Meursaulta" zaraz po skończeniu "Obcego" w nadziei zobaczenia tej samej historii pokazanej z innej perspektywy. Była to wersja w języku angielskim i coś mi w niej zgrzytało. Nie wiedziałam, czy to kwestia tłumaczenia, odłożyłam tekst na później. Teraz czytałam polskie tłumaczenie i wrażenie pozostało to samo. Pełno w tekście gniewu, poczucia krzywdy,...