Czytam te smutne historie, zebrane przez uważnego dziennikarza i zastanawiam się, dlaczego układają się w dość monotonną i osobistą, w sensie negatywnym, kompozycję.
Spotkanie Liao Yiwu, notabene świadka historii ze słynnym chińskim buntem i nie mniej słynną datą 4 czerwca w tle, z przyjacielem, by na nowo opisywać swe nigdy niezagojone rany, uchodzi dla mnie tutaj za symbol, który scala wszystkie opisywane w książce relacje. Było dla mnie tezą, jakoby autor nie usiłował za wszelką cenę przybliżyć tej historii, a jedynie ukazać w niej cząstkę przeszłości jego kraju. Dlatego też jako czytelnik nie będący bezpośrednim obserwatorem opisywanych zdarzeń, miałem wrażenie, jakbym był mimowolnym świadkiem intymnej rozmowy dwóch kumpli, której nie miałem prawa się przysłuchiwać. Autora nie rehabilitują opisy, które mogłyby pod piórem wytrawnego dziennikarza zmienić się w dające do myślenia obrazy. Tutaj pełnią rolę niecierpliwych wtrąceń.
Monotonna i tym samym przewidywalna konstrukcja, oparta na schemacie wywiadu, następujących po sobie opisach tortur więźniów politycznych i tzw. rebeliantów, nie potrafiła mnie zaskoczyć i tym samym wywołać emocje,przez co uczucie zmieszania musiało ostatecznie ustąpić znudzeniu, co jest naturalnym zjawiskiem. W końcu już Warhol słynnymi replikami katastrof udowadniał, że masakra kilkanaście razy powtórzona, potrafi znużyć.
I jeszcze jedna, drobna uwaga - przekleństwa tutaj bardziej mierziły, niż wpływały na pozytywny odbiór czytanej treści.

Czytam te smutne historie, zebrane przez uważnego dziennikarza i zastanawiam się, dlaczego układają się w dość monotonną i osobistą, w sensie negatywnym, kompozycję.
Spotkanie Liao Yiwu, notabene świadka historii ze słynnym chińskim buntem i nie mniej słynną datą 4 czerwca w tle, z przyjacielem, by na nowo opisywać swe nigdy niezagojone rany, uchodzi dla mnie tutaj za...