Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Jak na reportera, który sam siebie nazywa wielkim w tytule ksiażki (oryginalny tytuł: "Oumma. Un grand reporter au Moyen-Orient") autor podejrzanie często zalatuje januszostwem typowym dla młodych backpackerów z Zachodu na gap yearze. Typu: "Mojego fotografa drasnęło w nogę w zamieszkach podczas rewolucji w Libii. Nikt z cywilów nie kwapił się, żeby mi pomóc zawieść go do szpitala (oj, ale niespodzianka, że cywile woleli gdzieś się poukrywać przed ostrzałem, niż wieźć typa z, jak autor sam zauważa niegroźną raną, przez miasto w którym toczyły się walki),pierwszy raz zwatpiłem w życzliwość Libijczyków i posunąłem się nawet do proponowania pieniędzy, co mi się nigdy wcześniej nie zdarzało". Czyli, że wcześniej za transport nie płacił? Bo w Trypolisie można na gębę WIELKIEGO dziennikarza z Francji? Albo: "Mieszkałem kilka lat w Egipcie. W kamienicy gdzie wynajmowałem mieszkanie był zwyczaj co miesiąc dawać upominek cieciowi. Dałem mu 3 euro, płakał ze szczęścia". Serio? Rozwodzić się nad biedą kraju, a jednocześnie płacić żebracze pieniądze, chociaż stać cię na więcej i normalnie u siebie by się napiwek dało kilka razy większy bez mrugnięcia okiem? Takich perełek jest sporo. Włącznie z bardzo francuskim zwyczajem znajdowania sobie tylko francuskojęzycznych rozmówców gdzie by się nie było. Ogólnie książka taka sobie, ale polecam tym, którzy by chcieli zgłębić temat kompleksu white savior.