Ach ten nasz Pilipiuk, chyba zaczynam się domyślać czemu niektórzy w recenzjach piszą o nim z sympatią jako „grafoman” .

Na początek może powiem, że popełniłem błąd zaczynając od drugiego tomu cyklu, ponieważ ciągną się w nim wątki z pierwszego (przynajmniej tak zakładam, niektóre pojawiają się znikąd), i zapewne będą kontynuowane w następnym. Jednak nie przypisuję sobie całej winy, po części zmylił mnie trochę opis. Myślałem, że to będzie książka bardziej poświęcona wampirzycy.

Zacznę może od postaci, które niestety są puste. Skończyłem czytać książkę o pierwszej w nocy i zapomniałem jak nazywa się kuzynka Stanisławy, pamiętałem jedynie, że to „ta która biega z legitymacją CBŚ”. Z resztą pozostałe nie są lepsze Stanisławę zapamiętałem tylko ze względu na rzadziej występujące imię, Monikę pamiętam za bycie wampirem (acz o tym później), jednakże też czasami zdarza mi się zapomnieć jej imienia. A to są niestety główne bohaterki.
Nie jestem znawcą Pilipuka ponieważ jedynymi rzeczami jakie czytałem z katalogu to cykl o wampirach, aczkolwiek o ile mnie pamięć nie myli tam byli ciutek lepiej nakreśleni i posiadali jakieś szczątki charakteru.

Muszę przyznać, że trochę dziwnie się czytało poważniejszą (niewiele) książkę od tego autora. Najwyraźniej cykl o wampirach przyzwyczaił mnie do krótkich śmiesznych perypetii, które raz były zabawne a innym razem żałosne. Niestety popsuł to trochę fakt, że nie przeczytałem pierwszej książki i niektóre rzeczy mogły mi uniknąć.
Nie znam się na Krakowie i jego historii, jednakże trochę interesowałem się kiedyś Bizancjum i gdy pojawiał się jego temat czasami miałem wrażenie, że autor popełnił błąd. Pozostawię to jednak w sferze przypuszczeń, ponieważ szczerze nie chciało mi się już sięgać po książki i szukać potrzebnych informacji.

Na zakończenie kwestia wampiryzmu. Choć wampiry z ssawkami nie są niczym nowym (np. Gobelin z Wampirem), to o ile za każdym razem podchodzę do tego z otwartym umysłem to jednak muszę przyznać, że no jednak to nie pasuje. Jak dla mnie jest pewna granica w której (głupia) zasada „nasze wampiry są inne od pozostałych” zajdzie za daleko i wampir zwyczajnie przestanie być wampirem. Dziękuje Bogu, że nie próbował wytłumaczyć naukowo istnienia wampirów, takie zabiegi NIGDY nie wychodzą. Aczkolwiek…


SPOILER:
Okaże się, że Monika jednak nie jest wampirem. I jak ja mam teraz otagować tą książkę?
KONIEC SPOJLERA



Ogólnie mogę powiedzieć, że książka jest przyzwoita, przyjemne czytadło na jedno/dwa popołudnia, po którym niestety niewiele pozostaje. Jednakże nie polecam kupować za pełną cenę 39.90 ponieważ jak dla mnie nie jest tyle warta, no chyba, że jest się fanem Pilipiuka.

Ach ten nasz Pilipiuk, chyba zaczynam się domyślać czemu niektórzy w recenzjach piszą o nim z sympatią jako „grafoman” .

Na początek może powiem, że popełniłem błąd zaczynając od drugiego tomu cyklu, ponieważ ciągną się w nim wątki z pierwszego (przynajmniej tak zakładam, niektóre pojawiają się znikąd), i zapewne będą kontynuowane w następnym. Jednak nie przypisuję sobie...