Lubię czasem sięgnąć po takie "starocie" i dzięki nim przenieść się do zupełnie innego świata. Tutaj akcja rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku, głównie w Warszawie, i w formie pamiętnika opisuje dzieje rodziny Jana Baptysty Czempińskiego - kilka pokoleń dziewcząt i kobiet. Autorką jest Kunegunda - sierota przygarnięta przez rodzinę Czempińskich.

Z początku tę książkę czytało mi się dość ciężko z racji bardzo specyficznego, bo współczesnego tamtym czasom języka. Natomiast kiedy już się do niego w pełni przyzwyczaiłam, doceniłam tę książkę i bez reszty zagłębiłam się w opisywanej rzeczywistości...

Obyczajowość tamtych czasów była wręcz szokująco inna od naszej - osiemnastolatka to już stara panna praktycznie bez szans na "złapanie męża". Właśnie, złapanie - odbywało się to często przy pomocy podstępu i nawet się z tym nie kryto. Wszystko było podporządkowane głównemu celowi rodziny, czyli wydaniu córek za mąż. Szokujące też było w tych czasach podejście do śmierci dzieci (co wcale tak rzadko się nie zdarzało), zwłaszcza dziewczynek. Odbierano to nie tylko jako wolę boską, której nie można przecież zaradzić i trzeba się z nią pogodzić, ale także jako sposób na to, by zmniejszyć ilość córek, które trzeba wydać za mąż. Niejednokrotnie przyjmowano więc z dużą ulgą, gdy ich liczba się zmniejszała...

Kunegunda w swoim pamiętniku oprócz obyczajowości i wydarzeń politycznych opisuje także uczucia, rozterki miłosne i dramaty - swoje i otaczających ją kobiet. Skupia się także na takich rzeczach jak stroje, co dodatkowo pomaga wczuć się w klimat tamtych czasów.

Naprawdę warto przeczytać i przenieść się do świata tak różnego od naszego.

Lubię czasem sięgnąć po takie "starocie" i dzięki nim przenieść się do zupełnie innego świata. Tutaj akcja rozgrywa się na przełomie XVIII i XIX wieku, głównie w Warszawie, i w formie pamiętnika opisuje dzieje rodziny Jana Baptysty Czempińskiego - kilka pokoleń dziewcząt i kobiet. Autorką jest Kunegunda - sierota przygarnięta przez rodzinę Czempińskich.

Z początku tę...