"Sercem Polskę wybrali" Hanna Muszyńska - Hoffmanowa.

Uwielbiam książki Hanny Muszyńskiej - Hoffmanowej. Są to powieści historyczne, zbeletryzowane biografie i historie sławnych Polaków. Żałuję, że żadne wydawnictwo nie wznawia ich druku. Może dlatego, że autorka używa w swoich powieściach języka odpowiadającego epoce, którą opisuje. Nie jest to język łatwy do czytania dla współczesnego czytelnika, ale wzbogaca bardzo nasze słownictwo i po krótkim przysposobieniu staje się zrozumiały. A ja uważam to za zaletę jej powieści, które dzięki temu zabiegowi pozwalają nam w pełni wczuć się w epokę, której opowieści dotyczą.

"Sercem Polskę wybrali", to zbiór krótkich opowiadań o spolszczonych cudzoziemcach, którzy tak pokochali nasz kraj, że stali się Polakami z wyboru i w historii Polski się zapisali.

1. "Budowniczy Locci i jego zgryzoty", to opowieść o Augustynie Loccim, Włochu z pochodzenia, który na zlecenie króla Jana III Sobieskiego nadzorował przebudowę dworku Leszczyńskich Milanowa pod Warszawą tworząc królewski pałac Villa Nova, znany obecnie wszystkim jako pałac w Wilanowie.
Locci nie był architektem z wykształcenia, właściwie nie miał żadnego formalnego fachu, niemniej był wybitnie uzdolniony i oprócz pałacu w Wilanowie zbudował i udekorował wiele innych wspaniałych budowli. Dzięki swoim zasługom otrzymał od króla indygenat polski, czyli szlachectwo herbu Lew oraz dobra ziemskie.

2. "Najsmutniejszy dzień Wettina Sprawiedliwego", to opowieść o Fryderyku Auguście Wettinie, wnuku Augusta III, który w 1807 roku został księciem warszawskim. Sejm Czteroletni obrał jego córkę infantką polską. Fryderyk wspierał bardzo Polaków w tym trudnym dla nich czasie wbrew krytyce swoich rodaków, Saksończyków.

3. "Kwitnące białe magnolie" opowiadają o losach przodka Samuela Bogumiła Linde, autora sześciotomowego "Słownika języka polskiego", czyli o Duńczyku Janie Jakobsenie Lindt, który przybył do Polski, aby uczyć się fachu ślusarskiego. I już tu pozostał. Nauczył się języka polskiego i władał nim dużo lepiej, niż wielu rodowitych Polaków.

4. "Nie uchodzi, monsieur Guillaume", to historia Wilhelma Glogera, dziadka znanego polskiego historyka i etnografa Zygmunta Glogera. Wil Gloger zapisał się w dziejach Polski jako archiwista polskich pamiątek w okresie rozbiorów Polski.

5. "Jak Wenzel został Wacławem" opowiada historię Wenzela Behrendta, przodka Wacława Berenta, polskiego pisarza. Wenzel Behrendt był przyjacielem m.in. księdza Stanisława Staszica i księcia Michała Gedeona Radziwiłła, obrońcy Gdańska. Wenzel Behrendt był kronikarzem i społecznikiem i wspierał Polaków w walkach o niepodległość w pierwszej połowie XIX wieku.

6. "Dziękuję za moją Warszawę", to historia Sokrata J. Starynkiewicza, rosyjskego prezydenta Warszawy w okresie rozbiorów. Był to człowiek skromny, którego Warszawiacy pokochali za dobroć i ofiarność. Mimo, że był Rosjaninem, znienawidzonej nacji, Polacy postawili mu pomnik, jego imieniem nazwali plac w Warszawie i tłumnie go pożegnali na jego pogrzebie. Zasłużył się Warszawie m.in. budując pierwsze wodociągi i kanalizację w zapuszczonym pod względem higieny mieście.

7. "Wlast, co z ciebie wyrośnie?" opowiada o polskim malarzu, pół Czechu, przedstawicielu okresu Młodej Polski, Wlastimilu Hofmanie, który nasz kraj konsekwentnie traktował za swoją ojczyznę, chociaż nie zawsze ze wzajemnością. Autorka, Hanna Muszyńska - Hoffmanowa znała Wlasta osobiście, chociaż nie byli spokrewnieni, mimo zbieżności nazwisk. Stworzył wiele znanych dzieł, a jego najsłynniejsze, zagubione w zawierusze wojennej II WŚ, to "Spowiedź"(zdj.)

Wszystkie opowiadania zawierają dużo historii, faktów potwierdzonych cytatami z materiałów źródłowych, ale opisanych w ciekawy, wciągający sposób, zawierający wiele ciekawostek i anegdot. Naprawdę polecam.

"Sercem Polskę wybrali" Hanna Muszyńska - Hoffmanowa.

Uwielbiam książki Hanny Muszyńskiej - Hoffmanowej. Są to powieści historyczne, zbeletryzowane biografie i historie sławnych Polaków. Żałuję, że żadne wydawnictwo nie wznawia ich druku. Może dlatego, że autorka używa w swoich powieściach języka odpowiadającego epoce, którą opisuje. Nie jest to język łatwy do czytania...