Pan Tadeusz Biedzki zabiera nas w dziesięć różnych miejsc, zarówno tych pięknych, jak i bardziej prozaicznych, chociażby slamsów, gdzie teoretycznie turysta nie powinien się zapuszczać, bo może się to dla niego źle skończyć. Odwiedzamy z nim Betlejem w Autonomii Palestyńskiej, Sahel na Saharze w Mali, dolinę rzeki Omo w Etiopii, Waranasi w Indiach, wulkan Kawah Ijen w Indonezji, Santos i Manaus w Brazylii, Andy w Peru, drogę z Tibilisi do Stepancminda w Gruzji, Nikozję na Cyprze i Pasinler w Kurdystanie. Są to miejsca czasami bardzo niebezpieczne. Pan Tadeusz w trakcie tych podróży przeżył niejedną przygodę, kilkakrotnie obawiał się o swoje życie, ale na szczęście udało mu się wyjść z tych opresji bez szwanku. Jednak przede wszystkim dzieli się on z nami tym, co zobaczył, co go bardzo zaskoczyło, zbulwersowało, z czym trudno jest mu się pogodzić.

Pierwszy rozdział opowiada o Betlejem, o rozruchach w tym mieście, o stosunkach Palestyńczyków z Izraelczykami, o ich wzajemnej nienawiści, która z roku na rok się pogłębia. Ten temat nie jest mi obcy. Ostatnio mój brat ze szczegółami opowiadał mi o tym, jaka jest sytuacja ludzi, którzy od pokoleń mieszkali w Palestynie, a którzy dzisiaj są tam gnębieni i w zasadzie zaczyna brakować tam dla nich miejsca. Tadeusz Biedzki był tam i widział, jak wyglądają relacje między tymi dwoma narodami i niestety w stu procentach potwierdza to, co usłyszałam od brata. Co ciekawe, jakieś pół roku temu miałam okazję czytać książkę Szewacha Weissa "Ludzie i miejsca", w której to między innymi opowiadał on o budowaniu państwa Izrael. Trzeba przyznać, że w zależności od perspektywy ta historia wygląda zupełnie inaczej i warto poznać wersję obu stron. Niestety nie są to jedyne narody, między którymi nienawiść cały czas rośnie...

Ale nie tylko o tym jest ta książka, jest też o biedzie, o tym jak dla kogoś zupełnie normalne życie, dla nas jest niewyobrażalne, do czego ludzie są skłonni z biedy, o tym jak cywilizacja dociera do nawet najbardziej dzikich zakątków świata...

Autor żadnego z tych tematów nie wyczerpuje. Mam wrażenie, że bardziej chce nas zmusić do myślenia, dalszego szperania w poszukiwaniu prawdy, a nawet zobaczenia tych właśnie miejsc. Nie brakuje tu interesujących informacji i ciekawostek, ale też historii konkretnych osób, opisu tego, jak żyją, jak radzą sobie z trudną rzeczywistością. Są to w zasadzie migawki z różnych miejsc, bo w końcu, gdyby rozwinąć każdy z podjętych w „Dziesięciu bramach świata” problemów, to pan Tadeusz musiałby napisać dziesięć książek a nie jedną.

Ta forma bardzo mi odpowiada. Dzięki temu książkę czyta się bardzo szybko i muszę przyznać, że jest to bardzo ciekawa lektura. Do tego znajdziecie w tej publikacji całe mnóstwo zdjęć, które wzbogacają treść, dają lepsze wyobrażenie o opisywanych ludziach i miejscach. Uważam, że takie książki podróżnicze powinny zawierać fotografię. W sumie niewiele pozycji jest w stanie się bez nich obronić. Do tego "Dziesięć bram świata" zostało wydane na papierze kredowym, a wydawca zadbał o ciekawą oprawę graficzną. Cieszę się więc, że mogę mieć tak piękna pozycję w mojej biblioteczce.

Książka "Dziesięć bram świata" bardzo przypadła do gustu i gorąco Wam ją polecam. Czy spodoba się ona każdemu? Pewnie nie, ale chyba niewiele jest takich pozycji, które wszystkich by zadowoliły, o ile w ogóle takie istnieją. Musicie zaufać swojej intuicji. To ona najlepiej Wam podpowie, czy jest to lektura dla Was.

http://korcimnieczytanie.blogspot.com/2014/12/tadeusz-biedzki-dziesiec-bram-swiata.html

Pan Tadeusz Biedzki zabiera nas w dziesięć różnych miejsc, zarówno tych pięknych, jak i bardziej prozaicznych, chociażby slamsów, gdzie teoretycznie turysta nie powinien się zapuszczać, bo może się to dla niego źle skończyć. Odwiedzamy z nim Betlejem w Autonomii Palestyńskiej, Sahel na Saharze w Mali, dolinę rzeki Omo w Etiopii, Waranasi w Indiach, wulkan Kawah Ijen w...