Czytałam jednym tchem, bo książka jest zwyczajnie-niezwyczajna. Lubię taką polską literaturę. Nie odnajduję się zupełnie we współczesnych trendach, ale XX. wiek i powojenne powieści wielu autorów są dla mnie źródłem radości.
"Siostry" to z jednej strony zwykła historia. Opowiada o życiu dwóch starszych kobiet, które w życiu przeszły bardzo wiele i zostały boleśnie przez swoją przeszłość naznaczone. Możemy obserwować w jaki sposób wojna odcisnęła na nie swoje piętno i jak bardzo nie umieją oderwać się od tego, co przeżyły.
Jest to też powieść niezwykła, bo przez połączenie teraźniejszości z czasami wojennymi doskonale widać kontrast pomiędzy chociażby mentalnością. Od razu nasuwa się pytanie: I jakie ja mam niby w życiu problemy? Kontrast ten ukazuje śmieszność małych spraw współczesności. Obnaża wszystkie niesłuszne narzekania.
Niesamowicie dotykały mnie wszystkie retrospekcje. Mimo, iż wiedziałam, że nie jest to autobiografia (a może jest, może się mylę?), to doskonale zdawałam sobie sprawę, że takie historie były na porządku dziennym podczas wojny.
Bardzo polecam.

Czytałam jednym tchem, bo książka jest zwyczajnie-niezwyczajna. Lubię taką polską literaturę. Nie odnajduję się zupełnie we współczesnych trendach, ale XX. wiek i powojenne powieści wielu autorów są dla mnie źródłem radości.
"Siostry" to z jednej strony zwykła historia. Opowiada o życiu dwóch starszych kobiet, które w życiu przeszły bardzo wiele i zostały boleśnie przez...