Nie czytam horrorów. Z zasady. Nie oglądam też ich ekranizacji - kiedyś próbowałam, nie "siadło" mi, klimat grozy nie wzbudził we mnie dreszczyku ekscytacji, atmosfera mi nie odpowiadała. Stwierdziłam, że zarówno w przypadku kina jak i literatury zdecydowanie preferuję inne gatunki. Tak było do czasu "Dziecka Rosemary".

Rosemary i Guy są szczęśliwymi, młodymi ludźmi stojącymi u progu wspólnej przyszłości. On jest początkującym aktorem, przed którym sława wydaje się stać otworem, ona -postanowiła poświęcić się rodzinie. Poznajemy ich w momencie, gdy odbierają klucze do własnego, wymarzonego mieszkania. Mimo złej sławy budynku (czary, kanibalizm i złe moce) postanawiają wprowadzić się i rozpocząć nowe życie. Życie pełne ciepła domowego ogniska i tupotu małych stópek. Nie wiedzą jednak, że los i Zło mają względem nich inne plany..

Ktoś powiedział, że pozycja ta jest świetną lekcją... religii. Obnaża ludzkie słabości, pokazuje grzeszną rzeczywistość i to gorsze oblicze człowieczeństwa. Pokazuje, do czego zdolne są istoty ludzkie, aby osiągnąć wyznaczone sobie wcześniej cele. Traktuje o dążeniu do celu po trupach; dosłownie i w przenośni. Ale jednocześnie ujawnia moc i siłę macierzyńskiej miłości. Tak... zdecydowanie opisane w niej sytuacje pozostają w pamięci czytelnika na długo. Język, którym napisano powieść jest lekki i plastyczny, aż chce się obracać kolejną stronicę aby dowiedzieć się, co było dalej.. przypuszczam, że gdybym dysponowała papierowym wydaniem już w połowie przewertowałabym kartki aż do samego końca, by poznać zakończenie. A jest ono.. hmm.. mocno dyskusyjne.

Polecam niemalże wszystkim. Niemalże - bo kobiety brzemienne powinny sobie odpuścić. W końcu będą miały dość czasu po ciąży, aby się z nią zapoznać, gdy ich maleństwo będzie już spokojnie spało obok :)

Nie czytam horrorów. Z zasady. Nie oglądam też ich ekranizacji - kiedyś próbowałam, nie "siadło" mi, klimat grozy nie wzbudził we mnie dreszczyku ekscytacji, atmosfera mi nie odpowiadała. Stwierdziłam, że zarówno w przypadku kina jak i literatury zdecydowanie preferuję inne gatunki. Tak było do czasu "Dziecka Rosemary".

Rosemary i Guy są szczęśliwymi, młodymi ludźmi...