Zabawa jest pracą dziecka. Nie chodzi tu o przenośnię – bawiąc się dziecko rzeczywiście poznaje siebie (swoje możliwości i ograniczenia) i świat, wywiera na niego wpływ i zyskując poczucie sprawstwa jednocześnie go zmienia. Czy nie taka, poza oczywiście wynagrodzeniem, jest funkcja pracy? W psychologii rozwoju człowieka mówi się także o zadaniach rozwojowych dla każdego okresu życia człowieka i w wieku przedszkolnym są to m. in. rozwój form zabawy i opanowanie jej reguł. Dzięki zabawie maluch nie tylko uczy się, ale i odpoczywa. W istocie dzieci – te wychowywane w dbających o nie rodzinach - poświęcają każdego dnia tyle czasu, energii, emocji i entuzjazmu bawieniu się, że – z punktu widzenia pracujących dorosłych – są prawdziwymi przodownikami pracy.

Pija Lindenbaum, pisarka i ilustratorka m. in. świetnych książek o Nusi (także wydanych przez Zakamarki), ma niezwykły dar obserwacji spontanicznych (niekierowanych przez dorosłych) zabaw dzieci. Swoje obserwacje przekształca w interesujące książki, nie tylko dla najmłodszych. Bohaterów przedstawia obiektywnie i nie moralizuje. W jej książkach kilkulatki, najczęściej dziewczynki, to postaci pierwszoplanowe, dokonujące wyborów i podejmujące (lub nie) rozmowę, ujawniające emocje i cechy swoich osobowości. Dorośli (rodzice, dziadkowie, wujowie, przedszkolanki i inni) pojawiają się na kilka chwil lub gdzieś w tle, coś sugerują lub proszą o coś, ale w zasadzie nie ingerują ani w decyzje najmłodszych, ani nie konfrontują ich ze skutkami owych. Podobnie jest i tym razem – w książce „Pobawimy się?” autorka opisuje dwa dni z życia dwóch dziewczynek, dni  – z punktu widzenia dorosłego – zupełnie zwykłe. W świecie dzieci wszystko jednak może być niezwykłe przez swoją niepowtarzalność i smak nowości, a nieznane wcześniej sytuacje czy nowe przedmioty zyskują rangę wspaniałych odkryć i epokowych wydarzeń. Benia przychodzi do Toli z nadzieją na wspólną zabawę, Tola jednak ma inne plany i nie potrzebuje towarzystwa. Następnego dnia coś się jednak zmienia…

Świat przedstawiony w książce jest wieloznaczny, jak w życiu. W tle widzimy kochających się rodziców jednej z dziewczynek, o rodzicach drugiej nic nie wiemy. Zmienna jest nie tylko pogoda, ale i nastroje, emocje oraz wypowiedzi dzieci. Ich potrzeby czy myśli także wędrują różnymi drogami. Autorka pozwalając im na złośliwość czy nieuprzejmość, pokazuje jednocześnie umiejętność cieszenia się i zatracenia w zabawie. Dziewczynki podejmują różne role i zamieniają się nimi w naturalny sposób. Nie są wychowywanymi pod kloszem potomkami ludzi ze strzeżonych osiedli, mają szansę na doświadczenie (lub wymyślanie) zagrożeń, ale także wiedzą, gdzie odnajdą bezpieczeństwo. Ich niewielki świat wydaje się mieć nieograniczone możliwości eksploracji i nowych doznań, zachwyca też różnorodnością,. Przyroda jest na wyciagnięcie ręki, a gadżety technologiczne wykorzystywane są nienachalnie i jako jeden z możliwych wyborów (wcale nie najatrakcyjniejszy). Ciekawość poznawcza małych odkrywczyń dopuszcza pobrudzenie się, obawę czy uczucie wstrętu jako bodziec do obserwacji. Emocje nie dzielą się na dobre i złe, tylko na obecne lub nie w danej sytuacji.  Zaś zabawa nie tylko dostarcza doświadczenia czy wiedzy, ale przede wszystkim uczy współpracy i przyjaźni. A wszystko to pięknie przedstawione obrazem i słowem - fantastyczne ilustracje doskonale współgrają z tekstem w postaci krótkich, prostych zdań.

Polecam wszystkim: kilkulatkom dla radości, dorosłym dla przejrzenia się oraz przyjrzenia z bliska tajemnicy doświadczania niezwykłości w przeciętnych dniach i niegasnącej fascynacji światem. Może coś z niej da się jeszcze odnaleźć i w nas.

Jowita Marzec