Constanze i Tibor są udanym i kochającym się małżeństwem. W życiu odnoszą sukcesy, a do pełni szczęścia brakuje im tylko dzidziusia. Kiedy na teście ciążowym pojawiają się dwa niebieskie paseczki oboje szaleją z radości. Przez pierwsze trzy miesiące ukrywają ciążę, choć mają ochotę krzyczeć o swoim szczęściu. Kiedy najtrudniejszy okres mija młodzi ogłaszają wszem i wobec, że już za pół roku powitają na świecie małego człowieka. Jednak w trakcie rutynowych badań okazuje się, że z dzieckiem nie wszystko jest w porządku...

Diagnoza lekarska nie postawia żadnych złudzeń. Rozwijający się pod sercem Constanze chłopczyk cierpi na przepuklinę mózgową potyliczną. Przypadek Bohgów jest tak rzadki, że lekarze nie potrafią określić przyszłości maluszka. Nie wiadomo czy dziecko przeżyje poród i jak będzie wyglądało jego ewentualne życie z bardzo ciężkim stopniem niepełnosprawności. Personel szpitala sugeruje aborcję, ale to Constanze i Tibor muszą podjąć decyzję. Miną cztery i pół tygodnia zanim Boghowie zdecydują o dalszym losie swojego dziecka.

Biorąc pod uwagę fakt, że książka została wydana przez Wydawnictwo Święty Wojciech nie trudno domyślić się jaką decyzję podjęli Constanze i Tibor. Ale tu wcale nie chodzi o zagadkę, ale o konsekwencje ich postanowienia. Bo czy można cieszyć się z narodzin dziecka, które i tak umrze? Jak w takiej sytuacji przejść przez ciążę z uśmiechem na ustach i radością z powodu rozwijającego się pod sercem maluszka? Czy można wstawać każdego ranka ze świadomością, że zamiast kołyski trzeba będzie naszykować maleńką trumienkę? Opowieść Constanze jest do bólu szczera i prawdziwa. Kobieta dzieli się z czytelnikami swoją radością i rozpaczą. Opowiada o najbardziej bolesnych, ale i najszczęśliwszych miesiącach swojego życia. Bo okazuje się, że paraliżujący strach, smutek, złość i rezygnacja mogą współistnieć z ogromną miłością, radością i nadzieją.

„Cztery i pół tygodnia. Historia naszego małego Juliusa” to przepełniona emocjami opowieść o cienkiej granicy między życiem i śmiercią. O rodzicach, którzy muszą podjąć niewyobrażalną decyzję. O wierze, nadziei i miłości. A w końcu o szpitalnej rzeczywistości i walce o godność i własne prawa. Historia małego Juliusa złamała mi serce i sprawiła, że w trakcie lektury ryczałam jak bóbr. Mam nadzieję, że nigdy nie będę musiała stanąć przed podobnym dylematem, ale ostatecznie chciałabym wierzyć, że znalazłabym w sobie dość siły i odwagi, żeby zachować się tak, jak Constanze.

Constanze i Tibor są udanym i kochającym się małżeństwem. W życiu odnoszą sukcesy, a do pełni szczęścia brakuje im tylko dzidziusia. Kiedy na teście ciążowym pojawiają się dwa niebieskie paseczki oboje szaleją z radości. Przez pierwsze trzy miesiące ukrywają ciążę, choć mają ochotę krzyczeć o swoim szczęściu. Kiedy najtrudniejszy okres mija młodzi ogłaszają wszem i wobec,...