"Narrator skupia uwagę na drobnych, codziennych wydarzeniach, tak pospolitych, że aż nudnych" - takie zdanie znalazłam w opracowaniu na końcu książki i uważam, że trafia ono w samo sedno.
Styl Żeromskiego absolutnie ma w sobie coś urzekającego, potrafi przedstawić wszystko niezwykle trafnie i autentycznie. Czegoś takiego nie znajdzie się już w żadnej współcześnie napisanej książce i jest to jeden z plusów powieści. Z drugiej strony przydługie opisy sprawiają, że nie sposób skupić uwagi na akcji książki (bo jakąś akcję przecież posiadać musi). A opisywania na kilka stron postaci, które nawet nie pojawiają się potem po raz drugi, w ogóle nie rozumiem.
Ta pospolitość i nuda, o której wspomniałam na początku, sprawiły, że czytałam książkę blisko trzy tygodnie, co rzadko mi się zdarza, a niemal za każdym razem, gdy na dłużej brałam ją do ręki, po prostu zasypiałam. W efekcie niewiele z tego wszystkiego wyniosłam, zwłaszcza środkowej części nie udało mi się zarejestrować w pamięci.
Nie chodzi o to, że to lektura, więc automatycznie musi się nie podobać. Nie zawsze tak jest. Sęk w tym, że "Syzyfowe prace" są zupełnie pozbawione wstępu, rozwinięcia i zakończenia. Większość treści nie ma żadnego znaczenia dla całego przekazu, ewidentnie czegoś jeszcze w tym brakuje. Czegoś, co mogłoby zainteresować i zachęcić do dalszego poznawania treści.
Kilka ważnych momentów pojawia się na dwudziestu ostatnich stronach, najistotniejsi bohaterowie także - i tyle.
Owszem, powieść ma przede wszystkim przybliżyć realia rusyfikacji, ale mimo wszystko...
Jeśli chodzi o to, czy powinna być lekturą, nie do końca potrafię to ocenić. Myślę, że zawiera wiele elementów, które każdy powinien poznać, ale przebrnięcie przez nią jest nie lada wyzwaniem dla gimnazjalisty i naprawdę niewiele osób zdoła przeczytać całość, zniechęcając się już od pierwszych stron. Może wyjściem jest czytanie tylko kluczowych fragmentów.
Doceniam przekaz, przedstawienie opisów, bohaterów i rzeczywistości w Polsce dziewiętnastego wieku, ale książka, która nie zaciekawia, nie ma prawa w pełni spodobać się czytelnikowi. Tak było także w moim przypadku.
Może gdybym przeczytała "Syzyfowe prace" jeszcze raz lub kilka razy, więcej bym z tego wyniosła, bo kwestie, które wymieniłam wcześniej sprawiły, że podeszłam do książki z negatywnym nastawieniem na pewno nie pomagającym w skupieniu się na treści.

"Narrator skupia uwagę na drobnych, codziennych wydarzeniach, tak pospolitych, że aż nudnych" - takie zdanie znalazłam w opracowaniu na końcu książki i uważam, że trafia ono w samo sedno.
Styl Żeromskiego absolutnie ma w sobie coś urzekającego, potrafi przedstawić wszystko niezwykle trafnie i autentycznie. Czegoś takiego nie znajdzie się już w żadnej współcześnie napisanej...