Książka Lewandowskiego to czytelniczy koszmarek. Tego się nie da czytać, ani biorąc tekst za żart, ani tym bardziej na poważnie. Jest to przykład grafomanii i literackiej szmiry. Książka, po której nie tak chętnie znów sięgnie się po fantasy. Miałam to nieszczęście, że przeczytałam wersję poszerzoną. Chyba tej podstawowej by mi wystarczyło. Sama fabuła jest rwana, pozbawiona sensu oraz logicznego ciągu przyczynowo-skutkowego. Postaci są irytujące i żenujące. Ich poczynania tak bardzo niebywałe, że tylko kręciłam głową z niedowierzaniem. A początek książki nie zapowiada takiej czytelniczej katastrofy. Jest pełen dramatyzmu i wzbudza ciekawość. Poznajemy tu drapieżnego stwora, mitycznego kotołaka, którego groźna natura każe mu rozszarpywać, gryźć i drapać. Niespodzianka, Ksin nie akceptuje swojego zwierzęcego „ja” i za wszelką cenę próbuje udowodnić swoje człowieczeństwo, potrafi kochać, współczuć i bronić słabszych. Wzruszyła mnie jego pełna dramatyzmu próba dostarczenia magicznego składnika do wywaru dla jego piastunki, by ratować jej życie. To mi się spodobało. Ale cała reszta kulała. Czytanie tej książki bolało. Spotkałam na kartach tej powieści najgorsze (jakie mi się zdarzyło dotąd czytać) opisy scen erotycznych. Zadziwiły mnie pomysły dotyczące powstawania niektórych istot paranormalnych. Zwłaszcza kotołaków. Zadziwiła mnie anatomia ghuli i sfinksów. Zadziwiło mnie przede wszystkim to, że ta książka ma dalsze części. „Ksin. Początek”. To z pewnością nie jest książka dla każdego i pewnie po prostu należy do grupy dzieł, które się albo kocha, albo nienawidzi. Brrr, chcę o niej zapomnieć.

Książka Lewandowskiego to czytelniczy koszmarek. Tego się nie da czytać, ani biorąc tekst za żart, ani tym bardziej na poważnie. Jest to przykład grafomanii i literackiej szmiry. Książka, po której nie tak chętnie znów sięgnie się po fantasy. Miałam to nieszczęście, że przeczytałam wersję poszerzoną. Chyba tej podstawowej by mi wystarczyło. Sama fabuła jest rwana,...