No i cóż, kolejna książka Flanagana. Możemy się spodziewać tego samego, co w każdej poprzedniej części "Drużyny" lub "Zwiadowców". Bohaterowie mają zadanie do wypełnienia, zbierają się aby rozplanować poczynania podczas ich nowej misji, przystępują do działania, ale oczywiście w ostatnim momencie pojawia się usterka w planie, jednak nie ma się co martwić, bo jak mogłoby się coś naszym bohaterom nie powieść? zawsze znajdzie się jakaś alternatywa, która uchroni Czaple przed porażką. "Góra Skorpiona" różni się tylko tym od poprzednich tomów, że tym razem mamy podwójną dawkę tej rutyny. Bohaterowie planują aż dwa "wypady", dwa razy pojawia się niespodziewane zagrożenie i podwójnie udaje im się wydostać cudownie z opresji. Tyle, jeśli chodzi o wady, nieco już nudnawa rutynowa "Flanaganowa" fabuła. A jednak nie, minusem jest jeszcze dziecinność bohaterów. Oczywiście jest to książka młodzieżowa i występuje tu mnóstwo nastolatkowego humoru. To mi bardzo odpowiada, jednak coś takiego powinno utrzymać się jedynie na pokładzie Czapli. Niemal każdy nowy bohater dziwi się, że Hal jest taki młody, więc jeśli ci bohaterowie są już starsi, niech nie zachowują się bardziej dziecinnie od tej drużyny Skandian! No i jeszcze odnośnie humoru, niektóre, a powiedziałbym, że nawet spora część żartów występujących w książce jest całkowicie nie na miejscu. Czasami może to służyć rozładowaniu sytuacji, ale bardzo często te dowcipy są tak wręcz brutalnie nieodpowiednio umiejscowione, że aż ręce opadają. No i jeszcze ci bohaterowie są tacy niesamowicie szczęśliwi, cały czas, poza małymi wyjątkami, ale są tak rozradowani, że łeb boli. Rozumiem, że to jest książka młodzieżowa, ale w końcu trochę się tu mordują, krew się leje, są rżną się toporami, mieczami, włóczniami, trują się, strzelają... mogłoby być nieco poważniej, tego nie czytają przedszkolaki! Dobra, teraz już naprawdę skończyłem z minusami, czas przejść do zalet. W tym tomie Flanagan skupił się trochę mocniej na uczuciach niektórych z bohaterów. Dane jest nam poznać bardziej wewnętrzną stronę kilku załogantów Czapli i to mi się naprawdę bardzo spodobało. Więzi coraz bardziej się zacieśniają. Zaletą jest też oczywiście humor, który, mimo, iż młodzieżowy, potrafi w wielu momentach wywołać uśmiech na twarzy. Jednak, jak pisałem wyżej, z tymi dowcipami autor mógłby trochę przystopować. No i plus za Arydię, bo lokacja jest naprawdę cudowna! A przynajmniej dla mnie. Książka dobra, jak każda Flanagana, ale też jest do przesady obłożona rutyną tego autora, co w końcu jednak może trochę zmęczyć.

No i cóż, kolejna książka Flanagana. Możemy się spodziewać tego samego, co w każdej poprzedniej części "Drużyny" lub "Zwiadowców". Bohaterowie mają zadanie do wypełnienia, zbierają się aby rozplanować poczynania podczas ich nowej misji, przystępują do działania, ale oczywiście w ostatnim momencie pojawia się usterka w planie, jednak nie ma się co martwić, bo jak mogłoby się...