Przez blisko 1300 stron czułam się jakbym wsiadła do olbrzymiego rollercoastera: żołądek w gardle, potężne zawroty głowy, a strach, adrenalina, i chęć na więcej toczyły we mnie ze sobą walkę.
A ja "po prostu" czytałam Bastion.
King zostawił mnie z ogromnym mętlikiem w głowie. Całkowitym.
Chyba jeszcze dotąd nie wzbudził we mnie tylu sprzecznych uczuć, nie dał tylu powodów do przemyśleń i nie wywołał tylu nerwów.
Pierwsza część jest przerażająco realistyczna, czułam się jak radar nastawiony na wyłapywanie wszelkich objawów choroby, kto czytał, ten z pewnością wie o czym mówię.
Uczucia strachu, które pogłębiało dojmujące uczucie osamotnienia bohaterów, kiedy ich psychika zaczęła płatać najgorsze możliwe figle i obrazy tego przez co musieli przejść; świat po zagładzie i obrazy odradzającego się społeczeństwa pozostaną na długo w mojej pamięci.
Tworząc każdą z tak wielu postaci King narysował w pewien sposób przekrój społeczeństwa, pokazując przy tym, że kimkolwiek byśmy nie byli, bez ludzi wokół siebie nie jesteśmy w stanie funkcjonować, i jednocześnie, że cokolwiek by się nie stało największe zagrożenie czeka nas i tak z rąk człowieka...nauka na błędach do łatwych niestety nienależy...ale to od nas zależy po której stronie barykady będziemy.

Przez blisko 1300 stron czułam się jakbym wsiadła do olbrzymiego rollercoastera: żołądek w gardle, potężne zawroty głowy, a strach, adrenalina, i chęć na więcej toczyły we mnie ze sobą walkę.
A ja "po prostu" czytałam Bastion.
King zostawił mnie z ogromnym mętlikiem w głowie. Całkowitym.
Chyba jeszcze dotąd nie wzbudził we mnie tylu sprzecznych uczuć, nie dał tylu powodów...