Tytuł autorka wybrała bardzo chwytliwy, niestety treść miała się do niego zupełnie nijak. Opracowanie jest bardzo chaotyczne, pełne powtórzeń i dziwacznych, irytujących zestawień myślowych - jakby nie chciała ona napisać pracy naukowej, ale kazanie...

Przyznaję, że pojawia się tu kilka interesujących aspektów (kompleks Piotrusia Pana, teatralność w zachowaniach bohaterów, mizoginizm, objawiający się klasyfikowaniem kobiet właśnie według tytułowego podziału),jednak brak tu głębszej analizy psychologicznej. Autorka niby to cytuje autorytety z filozofii, ale nie rozwija szerzej przedstawianych myśli. Szkoda, bo liczyłam właśnie na konkretne opracowanie tego tematu...

Kolejna rzecz: po co umieszczać szereg cytatów z Hłaski (nawiasem mówiąc, bez podania konkretnych źródeł),skoro większość z nich została ujęta w treści zasadniczej opracowania? Czyżby chodziło o sztuczne zwiększenie ilości stron? Poza tym zabrakło mi tutaj odwołania się do "Następnego do raju" i "Bazy Sokołowskiej". Czyżby autorka nie czytała tych utworów, czy może nie pasowały one do przyjętego przez nią schematu myślenia, według którego Hłasko miał być autorem jednego bohatera? Oj, zgrzytało mi to bardzo, tym bardziej, że bohaterowie "Następnego do raju" mocno różnią się od postaci z utworów emigracyjnych, a główna postać kobieca z tej powieści jest jedną z bardziej interesujących w twórczości tego pisarza...

No i wisienka na torcie: "Ballada na Gnojnej" i przypisanie Hłasce słów "Ferajna tańczy, ja nie tańczę". Wstyd i czarna rozpacz...

Tytuł autorka wybrała bardzo chwytliwy, niestety treść miała się do niego zupełnie nijak. Opracowanie jest bardzo chaotyczne, pełne powtórzeń i dziwacznych, irytujących zestawień myślowych - jakby nie chciała ona napisać pracy naukowej, ale kazanie...

Przyznaję, że pojawia się tu kilka interesujących aspektów (kompleks Piotrusia Pana, teatralność w zachowaniach bohaterów,...

Znalazłam to, co chciałam - charakterystyczne cechy bohaterów wykreowanych przez Marka Hłaskę zebrane w jednym miejscu. I nic ponadto. W książce panuje chaos, roi się od kurw, a przykłady są sprowadzone do koniecznego minimum (dwa zdania i przypis). Mnie praca Olgi Dębickiej wystarczy w zupełności, jeśli jednak ktoś szuka porządnej rozprawy o prozie legendy lat 50., proponuję poszukać w innym miejscu.

Znalazłam to, co chciałam - charakterystyczne cechy bohaterów wykreowanych przez Marka Hłaskę zebrane w jednym miejscu. I nic ponadto. W książce panuje chaos, roi się od kurw, a przykłady są sprowadzone do koniecznego minimum (dwa zdania i przypis). Mnie praca Olgi Dębickiej wystarczy w zupełności, jeśli jednak ktoś szuka porządnej rozprawy o prozie legendy lat 50.,...