Akcja powieści dzieje się w Kanadzie w środowisku indiańskich mieszkańców tych terenów, jednak nie ma tu elementów charakterystycznych dla tego typu książek: brak scen bitewnych, pojedynków, wielkich zwrotów akcji. Główni bohaterowie to dwoje małych dzieci oraz dwa bobry.
Mimo, że momentami powieść była trochę nużąca (w końcu to książka dla dzieci, więc może nużyć dorosłego człowieka),to muszę przyznać, że jest jedyna w swoim rodzaju, nigdy nic podobnego nie czytałam.
Piękna książka o miłości, odwadze i poświęceniu. Bardzo potrzebna w dzisiejszych czasach.

Akcja powieści dzieje się w Kanadzie w środowisku indiańskich mieszkańców tych terenów, jednak nie ma tu elementów charakterystycznych dla tego typu książek: brak scen bitewnych, pojedynków, wielkich zwrotów akcji. Główni bohaterowie to dwoje małych dzieci oraz dwa bobry.
Mimo, że momentami powieść była trochę nużąca (w końcu to książka dla dzieci, więc może nużyć dorosłego...

Książki dla dzieci mają swój specyficzny, miły nastrój. Lubię je czytać, bo przypominają mi beztroskie dzieciństwo i przenoszą do świata, gdzie problemy są na miarę bohaterów, ludzie są mili, mają przeważnie dobre intencje i zwykle wszystko kończy się dobrze. Książka Sejdżio i jej bobry idealnie się wpisuje w ten typ historii.

Sejdżio to jedenastoletnia dziewczynka, Indianka z jednego z północnoamerykańskich plemion. Bohaterka ma brata oraz ojca o imieniu Wielkie Pióro, niestety zmarła jej mama, za którą cała rodzina bardzo tęskni. Pewnego dnia jej ojciec z wyprawy przynosi dwa malutkie bobry, które przez przypadek się odłączyły od rodziny. Gdyby nie Wielkie Pióro umarłyby z wycieńczenia.

🦫 Sejdżio i jej bobry

Wielkie Pióro postanawia, że małe bobrzątka będą prezentem urodzinowym dla córki i w efekcie stają się wielką radością i członkami rodziny. Niestety pewnego dnia przydarza się coś złego i jeden z bobrów zostaje sprzedany do zoo w odległym mieście. Sejdżio nie może tak tego zostawić i wymyśla wielką podróż ratunkową, która owocuje wieloma przygodami.

Takie książeczki o dzieciach, zwierzątkach i ich niedolach, zawsze wywołują u mnie emocje i jeśli nie łzy, to przynajmniej „gulę” w gardle. A jeśli zwierzątkami są bobry, to już w ogóle wzruszam się bardzo, bo lubię te gryzonie.

Bardzo lubię też, gdy książka chociaż odrobinę zagłębia się w tematy trudniejsze. Tu zastanowił mnie i dotknął fragment o zoo i tym, że zwierzęta, które nic nie zrobiły, są zamykane w zakratowanych i nieprzyjaznych więzieniach, smutnieją i umierają z tęsknoty, tylko po to, żeby jacyś ludzie mogli sobie na nie popatrzyć przez chwilę, a później zapomnieć. Dobrze, że dzisiaj w większości podchodzi się inaczej do tej instytucji. W zoo są raczej zwierzęta, które nie przeżyłyby na wolności.

🦫 Prawdziwa wartość

Bardzo mi się ta opowieść podobała. W jednym miejscu tylko przewróciłam oczami, bo autor napisał, że na samotną wyprawę odważyłaby się tylko płeć męska. Jest to oczywistą nieprawdą w obliczu wyprawy zainicjowanej przez Sejdżio. Taka mała niespójność. Ja kumam, że to książka sprzed prawie stu lat i kiedyś takie teksty były “normalne”, ale jakoś mnie zakłuło.

Sejdżio i jej bobry to historia o świecie dzieciństwa, w którym radość dają relacje i bliskość z innymi ludźmi, czy stworzeniami, spokojne życie, a nie osiągnięcia cywilizacyjne. Dużo w tej książce znajdziemy przyjaźni, dobroci ludzkiej, troski o rodzinę i słabszych. Bardzo piękne ideały, warte przypominania.

Książki dla dzieci mają swój specyficzny, miły nastrój. Lubię je czytać, bo przypominają mi beztroskie dzieciństwo i przenoszą do świata, gdzie problemy są na miarę bohaterów, ludzie są mili, mają przeważnie dobre intencje i zwykle wszystko kończy się dobrze. Książka Sejdżio i jej bobry idealnie się wpisuje w ten typ historii.

Sejdżio to jedenastoletnia dziewczynka,...

Historia o dziecięcej fantazji, odwadze, szlachetności, przyjaźni z bobrami w roli głównej.

Historia o dziecięcej fantazji, odwadze, szlachetności, przyjaźni z bobrami w roli głównej.

Bardzo przyjemna, tętniąca pozytywną energią książka. Dla małych i dużych🙂

Bardzo przyjemna, tętniąca pozytywną energią książka. Dla małych i dużych🙂

Baśń krainy dzieciństwa, a takim się krzywdy nie robi :) Poza tym opis pożaru lasu, przez środek którego przedzierają się canoe Sejdżo i jej brat (i bobry) to była moja pierwsza literacka adrenalina. Płonące, walące się w poprzek strumienia drzewa nie raz później wyrywały mnie ze snu. Za takie przeżycia Szarej Sowie SIĘ NALEŻY!

Baśń krainy dzieciństwa, a takim się krzywdy nie robi :) Poza tym opis pożaru lasu, przez środek którego przedzierają się canoe Sejdżo i jej brat (i bobry) to była moja pierwsza literacka adrenalina. Płonące, walące się w poprzek strumienia drzewa nie raz później wyrywały mnie ze snu. Za takie przeżycia Szarej Sowie SIĘ NALEŻY!

Cudowna historia, jedna z tych, która nadała koloryt mojemu dzieciństwu. To w tej książce po raz pierwszy spotkałem się z innością, z odrębnym światem, zupełnie innym niż mój, a jednak bliskim, bogatym w wartości, fascynującym. Książka, którą powinno przeczytać każde dziecko, i to wcześnie, nawet "ustami rodziców". Obraz wspaniałego pojednania ludzi i zwierząt, wzajemnego szacunku i miłości. Nikt, kto tę historię przeczyta w dzieciństwie, nie zostanie myśliwym! Do tego świetny wątek przygodowy. Pożar lasu i uciekające canoe długo śniło mi się po nocach.

Cudowna historia, jedna z tych, która nadała koloryt mojemu dzieciństwu. To w tej książce po raz pierwszy spotkałem się z innością, z odrębnym światem, zupełnie innym niż mój, a jednak bliskim, bogatym w wartości, fascynującym. Książka, którą powinno przeczytać każde dziecko, i to wcześnie, nawet "ustami rodziców". Obraz wspaniałego pojednania ludzi i zwierząt, wzajemnego...

Książka przeczytana wieki temu. Sajo. Mała indiańska dziewczynka. I Tata przyniósł jej dwa małe bobry. Czy można się zaprzyjaźnić z bobrami ? Można! Bardzo urocza książeczka!

Książka przeczytana wieki temu. Sajo. Mała indiańska dziewczynka. I Tata przyniósł jej dwa małe bobry. Czy można się zaprzyjaźnić z bobrami ? Można! Bardzo urocza książeczka!

Wspomnienie z dzieciństwa - kolejna wspaniała książka z cyklu "zwierzęcego"

Wspomnienie z dzieciństwa - kolejna wspaniała książka z cyklu "zwierzęcego"

Książka opowiada o dwójce indiańskich dzieci - Sajo i Shapian, które zaopiekowały się dwoma małymi bobrami.
Także o tym, że na świecie jest więcej ludzi dobrych, niż złych.
I o tym, że każde dzikie zwierzę najlepiej podziwiać na wolności.

Książka opowiada o dwójce indiańskich dzieci - Sajo i Shapian, które zaopiekowały się dwoma małymi bobrami.
Także o tym, że na świecie jest więcej ludzi dobrych, niż złych.
I o tym, że każde dzikie zwierzę najlepiej podziwiać na wolności.

Jestem szczęśliwą posiadaczką pierwszego polskiego wydania z 1957 roku. Książka zawiera ilustracje nakreślone ręką samego Autora -Szarej Sowy - WA-SHA-QUON-ASIN / GREY OWL. Jedna z ulubionych książek z dzieciństwa. Czytałam z wypiekami na twarzy i świadomością, że „uczestniczę” w wydarzeniach i przygodach, które miały miejsce naprawdę. Polecam gorąco wszystkim - od lat 6 do 100 :)

Jestem szczęśliwą posiadaczką pierwszego polskiego wydania z 1957 roku. Książka zawiera ilustracje nakreślone ręką samego Autora -Szarej Sowy - WA-SHA-QUON-ASIN / GREY OWL. Jedna z ulubionych książek z dzieciństwa. Czytałam z wypiekami na twarzy i świadomością, że „uczestniczę” w wydarzeniach i przygodach, które miały miejsce naprawdę. Polecam gorąco wszystkim - od lat 6 do...