W królestwie, a w zasadzie w reginokracji włada królowa. Przed nią też jakaś panowała, po niej również będzie. Bo mężczyźni władzę mają ochraniać, a nie ją sprawować. Czyli ustrój to jakby matriarchat, przy czym w nazewnictwie także dostosowany, bo regina to żeńska odmiana rex, czyli królowa w miejsce króla.
Ciekawe.
Ale niekonsekwentne.

Rządy mężczyzn to hierarchia czyli układ góra – dół, żeński jest bardziej poziomy, zatem więcej relacji opartych na współdziałaniu, nie rywalizacji. Anna Kendall jednak takiego sposobu sprawowania władzy nie pokazuje. Fabuła toczonej przez nią opowieści oparta jest na rywalizacji o władzę, tu toczonej przez skłócone ze sobą królowe, matkę i córkę. Obeznany pomysł konfliktu w rodzinie o panowanie, z taka różnicą, że to kobiety. W sumie wychodzi na to, że władzę sprawuje się po męsku. Szkoda, że Autorka nie skorzystała z okazji, by pokazać ją inaczej. Byłbym ciekaw.
Tyle jeśli idzie o konstrukcje tego wątku fabuły. Tak z grubsza.

Świat, której dzieje się historia Rogera poznajemy oczyma tegoż czternastolatka, obdarzonego przedziwną umiejętnością wnikania w świat zmarłych. Zmarli znajdują się po drugiej stronie, kontemplują, czekając nie wiadomo na, za to cierpliwie, nie interesując się minionym życiem i choć mogą rozmawiać, to jednak czynić tego nie chcą. Chłopiec musi nie byle jak się natrudzić, by cokolwiek z nich wyciągnąć, a potrzebuje się dowiadywać, bo jego twardoręki opiekun to naciągacz żerujący na ludzkiej naiwności.

Towarzysząc temu chłopcu, posiadającemu tak niezwykłe zdolności, a przy tym przeciętnemu młokosowi, wychowanemu w strachu i nędzy, mało mu jednak współczujemy. On przez długi czas zachowuje się jest wyjątkowo nieempatycznie. Ta niezbyt pozytywna cecha jest konsekwentnie ukazywana i trzeba przyznać, że wyjątkowo wiarygodnie. Doświadczenie uczy, że traumy raczej łamią niźli doskonalą charakter. Niezwykle rzadko zło rodzi dobro, najczęściej owocem jego drzewa jest inna niegodziwość.
Celem chłopca jest przetrwanie, z czasem zaspokojenie innych potrzeb, które żywi raniąc innych, bo dopiero uczy się czym jest empatia, docenienie cudzych uczuć i poświęcenia. Nie wiedząc za wiele, popełniając błędy, pozwalając wodzić się za nos bardziej doświadczonym i cynicznym, ingeruje w porządek świata umarłych, a tylko on na powrót może go przywrócić. Odkrywając przy okazji coś, co uczyni go lepszym człowiekiem.

Zatem widać, że główny bohater niebanalny, niejednoznaczny, rozwijający się, po prostu ciekawie skonstruowany. Poboczne postacie są wiarygodne: mądre i głupie, napędzane własnymi racjami, z pogłębioną motywacją postępowania.

Magia interesująca i nietypowa, nie polegająca na bzdurnych wymachach różdżką i hokusach pokusach, które odbierają jej tajemniczość i trud, bez których to cech, staje się ona tylko przewidywalnymi, jarmarcznymi sztuczkami.

Świat, chociaż nieprzemyślanie hierarchiczny, a przecież powinien być bardziej poziomy – żeński, jednak działający. Z regułami, które go uprawdopodabniają.

Przygody zaskakujące, a wypowiadanie kwestie nie wołające do nieba, że wydumane do cna. Akcja prowadzona logicznie, nie da zarzucić się jakichś nadużyć wynikających z powierzchownie rozumianego imperatywu fabularnego. Po prostu Autorka umie konstruować fabułę, dopasowując do niej bohaterów.

Czyli książka bardzo dobra.
A nawet więcej.

Przyznam, że dalszy ciąg losów Rogera przeczytam z wielkim zaciekawieniem, licząc, że perypetie bohaterów okażą się równie intrygujące. I ciesząc się, że świat i fabuła niepłytkie, bo jakoś przedziwnie cenię opowieści dobrze skonstruowane, a nie cierpię powierzchownej intrygi ograniczonej zwykle do ratowania królestwa i nonsensownego biegania z nagim żelazem w stylu zabić kogo się da. Co boleśnie przypomina kurczaka bez głowy.
Lecz choć wiele mi się podoba, to jednak tej książki za wybitną uznać nie mogę. Czyli nie będzie to ocena taka na o wiele więcej niż maksimum za idealną realizację, bo wtedy osiem, tylko ciut powyżej. Coś pomiędzy bardzo dobrym a wybitnym.
Gwiazdek:
dziewięć.

W królestwie, a w zasadzie w reginokracji włada królowa. Przed nią też jakaś panowała, po niej również będzie. Bo mężczyźni władzę mają ochraniać, a nie ją sprawować. Czyli ustrój to jakby matriarchat, przy czym w nazewnictwie także dostosowany, bo regina to żeńska odmiana rex, czyli królowa w miejsce króla.
Ciekawe.
Ale niekonsekwentne.

Rządy mężczyzn to hierarchia czyli...