Skradziona.

Jakie mogą być pierwsze myśli dziecka, gdy przypadkiem odkrywa zdjęcie nieznanej dziewczynki wśród dokumentów rodziców? I w którym momencie można wnioskować, że intuicja matki, że jej dziecko żyje, jest prawdziwa, a nie jest tylko obsesyjnym poszukiwaniem kobiety, która nie potrafi pogodzić się ze śmiercią dziecka?

Autorka poruszyła temat skandalu, jaki wstrząsnął Hiszpanią - mowa oczywiście o handlu dziećmi i nielegalnych adopcjach. Dzieci zabierane były matkom chwilę po porodzie - mówiono im, że ich dziecko zmarło i nie okazywano ciałek. Ofiarami padały kobiety zagubione, samotne matki, zgwałcone, przerażone kobiety, często także biedne. Wykorzystywano z premedytacją strach i niepewność tych kobiet, by pozbawić je dzieci. Podejrzewam także, że po informacji, że niemowlę nie żyje, pozostawiano kobiety same sobie, ale jednocześnie je kontrolowano, by nie zaczęły podejrzewać prawdy, a jeśli zaczną szukać - ostrzec nowych rodziców. Bowiem dzieci kupowali ludzie majętni, dobrze wychowani, z klasą, dobrzy chrześcijanie cieszący się poważaniem otoczenia. Nie miało dla nich znaczenia, czy dostaną dziewczynkę, czy chłopca, liczył się fakt, że będą posiadali dziecko, pomimo bezpłodności.

Dodatkowo pokazano jedno z obliczy zakonnic. Bo to one często zarządzały szpitalami i porodówkami, wiele z nich było położnymi. Ale większość uważa, że nie zrobiły nic złego, że Bóg tak chciał i mają obowiązek spełniać boski plan i decydować, które dziecko może wychować się przy swojej biologicznej matce, a które nie. Można powiedzieć, że liczyły się dla nich pieniądze, ale z relacji wynika, że z ogromnych kwot zakonnice nie widziały złamanego grosza. W końcu trzeba było opłacić lekarzy, pielęgniarki, kupić akty urodzenia i zgonu, przekupić urzędników. One jednak, jako osoby zarządzające szpitalami, na pewno zdawały sobie sprawę z procederu. Są więc tak samo winne.

Autorka poruszyła ciężki temat, ale mam wrażenie, że nie do końca wiedziała jak opowiedzieć historię. Mówiąc szczerze - książkę zmęczyłam. Chwilami była ciekawa, ale brakowało mi tej iskry, Od początku wiadomo mniej więcej co i jak, a po przeczytaniu choćby tych kilku słów na obwolucie - wiemy prawie dokładnie jak książka się skończy. Poza tym autorka ma dosyć denerwującą manierę nazywania rozdziałów tak, że praktycznie nie sposób się nie domyśleć, o czym będzie kolejna strona. Czy warto? Mi się podobała, ale podobać może się także spódnica u nielubianej koleżanki. Jakoś zbyt przewidywalnie. :)

Skradziona.

Jakie mogą być pierwsze myśli dziecka, gdy przypadkiem odkrywa zdjęcie nieznanej dziewczynki wśród dokumentów rodziców? I w którym momencie można wnioskować, że intuicja matki, że jej dziecko żyje, jest prawdziwa, a nie jest tylko obsesyjnym poszukiwaniem kobiety, która nie potrafi pogodzić się ze śmiercią dziecka?

Autorka poruszyła temat skandalu, jaki...