Pożyczyłam od koleżanki ze dwie książki tego autora, generalnie chyba tylko, dlatego, że zainteresowały mnie tytuły i fragmenty, z tyłu książek. Wtedy nic nie słyszałam o panu Andrzeju. Książki leżały sobie na półce, aż w końcu oddałam je nieprzeczytane. Później, natknęłam się na nie w bibliotece i ponowiłam próbę zapoznania się z autorem. Tym razem owocnie. Książkę wybrałam całkiem przypadkowo i myślę, że nie był to zły wybór.
„Zazdrośnik”, to troszkę zmieniona historia małżeństwa jego kolegi opublikowana niejako na jego prośbę. Główny bohater, Adam Gliński jest mężczyzną o przeciętnej urodzie. Koleje losu sprawiają, że znajduje na swojej drodze przepiękną Katarzynę, która staje się miłością jego życia. Biorą ślub. Już podczas miesiąca miodowego, Adama zaczynają dręczyć wątpliwości, co do wierności żony. Tłumaczy sobie, że jak tak piękna kobieta, mogła poślubić tak przeciętnego mężczyznę, jakim jest on? Z tych jego absurdalnych domysłów, Adaś popada w paranoję. Zaczyna szukać domniemanego kochanka Kasi, śledzi ją, następnie robi jej dzikie awantury, które tylko pogarszają ich wzajemne relacje. Kasia ma wszystkiego dość i wyprowadza się z domu, a Adam trafia do szpitala psychiatrycznego. Po „odsiedzeniu” swego, Adam próbuje ratować jakoś swoją sytuację rodzinną, która ma się coraz gorzej. Do czego to wszystko w końcu doprowadzi?
Czytając książkę pana Andrzeja, człowiek mimowolnie zaczyna zastanawiać się nad własną zazdrością. Przytoczony tam przypadek jest sytuacją skrajną i wiadomo, że nie możemy się do niej porównywać, ale mimo wszystko warto się zastanowić nad naszymi odczuciami.
Losy Adama i Kasi wciągają, więc czyta się szybko, chociaż jak dla mnie, mimo wszystko, troszkę mało się tam dzieje, a poszczególne wydarzenia są rozciągnięte w czasie i drobiazgowo omawiane. Czasem wręcz nie rozumiałam rozumowania Kasi, jej zachowań w stosunku do męża. Kobieta postawiła się bezwzględnie w roli ofiary, sama mogła jakoś podreperować sytuację, ale zwalała wszystko na męża i reagowała dosyć impulsywnie (na przykład wyprowadzką, która chyba aż tak bardzo nie była konieczna).
Całość jest ciekawa, ale nie powala na kolana. Jak na dosyć długą książkę, cała historia jest jakby ograniczona do minimum, które szybko się kończy.
Mam zamiar przeczytać inne książki tegoż pisarza, gdyż dowiedziałam się, że lubi przebierać w gatunkach, a to może być ciekawe. Na pierwszy ogień, pójdzie chyba „Ślicznotka”, która od dawna mnie kusi. Co do „Zazdrośnika”, zdecydujcie sami.

Pożyczyłam od koleżanki ze dwie książki tego autora, generalnie chyba tylko, dlatego, że zainteresowały mnie tytuły i fragmenty, z tyłu książek. Wtedy nic nie słyszałam o panu Andrzeju. Książki leżały sobie na półce, aż w końcu oddałam je nieprzeczytane. Później, natknęłam się na nie w bibliotece i ponowiłam próbę zapoznania się z autorem. Tym razem owocnie. Książkę...