Książka Witolda Szabłowskiego „Tańczące niedźwiedzie” tylko z pozoru jest o niedźwiedziach. Już po paru stronach wiedziałam, że niedźwiedzie będą tu tłem. Tłem do bezradności ludzi, którzy po upadku komunizmu nie potrafili odnaleźć się w nowym państwie. Kiedy czytałam z jakimi chorobami musiały zmagać ci nietypowi tancerze, oczywiście, że było mi przykro. Nie rozumiem, jak można zmuszać żywą istotę żeby na przykład przez 12 godzin dziennie stała w jednej pozycji, a potem wrzucać ją do klatki i spokojnie iść spać z uśmiechem na ustach z powodu zysków. Ale czytając tę książkę trudno było skupić się na niedźwiedziach…
Kiedy czytałam, o łapówkach, przekrętach i o tym, że tamtejsze dzieci są niedożywione, a także o mentalności „dajecie niedźwiedziom, a nam ludziom nie”, o tej całej krótkowzroczności, przez którą ludzie w pewnym sensie sami robią sobie krzywdę a także o tym jak „postępowi” ludzie z wyższością i pogardą mówili o Romach (chociaż w książce występuje określenie „Cyganie”) czułam bezsilność. Szabłowski wbił mnie w fotel, bo nie stara się ubierać w ładną i delikatną formę tych wszystkich okropności.
Bezsilność, ponieważ podobny sposób myślenia będzie nam jeszcze towarzyszył przez długie lata, a także dlatego, że stereotypy typu „Cyganie to złodzieje” starannie utrwalamy każdego dnia w żartach, czy powiedzeniach, przeszkodą do wzajemnego rozumienia i szanowania się jest także niechęć młodych ludzi do poznawania własnej historii, większość ludzi uważa, że to, co było, to było, koniec to koniec.
A ta książka doskonale pokazuje, że koniec komunizmu, był początkiem do świata pełnego kontrastów w sposobie życia i myślenia, a także, że wolność trzeba dawkować, bo chociaż może dać (i ludziom, i zwierzętom) wiele dobrego, może też wprowadzić wiele chaosu. Książkę ma się ochotę „pochłonąć” tu i teraz, jednak rzeczy w niej opisywane są mocne, czasem drastyczne, czy po prostu smutne. Niedoskonałości ludzi, polityki i kultury – to wszystko zmusza czytelnika do refleksji.

Książka Witolda Szabłowskiego „Tańczące niedźwiedzie” tylko z pozoru jest o niedźwiedziach. Już po paru stronach wiedziałam, że niedźwiedzie będą tu tłem. Tłem do bezradności ludzi, którzy po upadku komunizmu nie potrafili odnaleźć się w nowym państwie. Kiedy czytałam z jakimi chorobami musiały zmagać ci nietypowi tancerze, oczywiście, że było mi przykro. Nie rozumiem, jak...