Są takie książki, które (jak mawia mój bliski znajomy) zasysają jak silnik odrzutowca kaczkę. Akurat on użył tego sformułowania a  propos książek Severskiego, ale myślę, że spokojnie można go użyć także do opisania książki debiutującego na polu literatury Terry’ego Hayesa. Terry Hayes nie jest młodym początkującym pisarzem. Jest statecznym panem po sześćdziesiątce, który na swoim koncie ma sporo scenariuszy filmowych m.in. do: „Mad Max 2”, „Mad Max pod Kopułą Gromu”, „Godzina zemsty”, czy „Plan lotu”. I to jego filmowe zacięcie czuć na każdej stronie powieści Pielgrzym. Książka zaczyna się dość tendencyjnie: oto w podrzędnym hotelu na Manhattanie zostają znalezione zwłoki młodej kobiety. Na miejsce przybywa policja, by stwierdzić, że ustalenie tożsamości denatki jest absolutnie niemożliwe, bo ta została pozbawiona twarzy, odcisków palców i zębów. Dodatkowo pokój został dokładnie wyczyszczony z wszelkich śladów DNA sprawcy – nie zostało po nim nic… No dobra, prawie nic. W sprawę angażuje się były pracownik jednej z najbardziej tajnych agencji wywiadowczych USA (dodam, że jeden z najlepszych, jaki kiedykolwiek zasilił szeregi tejże). I potem akcja drastycznie przyspiesza – z Nowego Jorku przenosimy się do Londynu, Genewy, Moskwy, Berlina, Paryża, Strasburga, Arabii Saudyjskiej, Afganistanu, Bahrajnu, Pakistanu, Strefy Gazy, Turcji... Podróżujemy nie tylko w  przestrzeni, ale także w  czasie, poznajemy wczesną młodość byłego szpiega, jego ścieżkę kariery, jesteśmy świadkami egzekucji pewnego mężczyzny na placu w  Dżuddzie, której przygląda się jego syn, oglądamy wymarsz wojsk radzieckich z Afganistanu, towarzyszymy nowojorskim policjantom w trakcie ataku na WTC. I gdzieś po drodze okazuje się, że Pielgrzym wcale nie jest kryminałem, a główną zagadką nie jest to, kto zabił tę biedną anonimową kobietę – to wyśmienitej próby thriller szpiegowski! Terry Hayes uwiódł mnie kilkoma rzeczami. Jedną z nich, bez wątpienia, jest wprowadzanie nowych bohaterów. Praktycznie każda z osób opisanych w książce ma swoją historię – krótszą lub dłuższą, mniej lub bardziej wpływająca na przebieg akcji, ale z każdą z nich mamy szansę się na moment zżyć, poznać jakieś detale z jej życia, współczuć lub cieszyć się z  powodu jej śmierci. Dzięki temu, lub przez to, do zasadniczego wątku docieramy mniej więcej w drugiej połowie książki, czyli koło strony 400. Tak, Pielgrzym jest cegłą liczącą 752 strony! Pielgrzym mnie zachwycił i  przeraził – bo pokazał, że współczesny terroryzm to wcale nie samochody-pułapki czy zamachowcy- -samobójcy. I  pomimo tego, że akcja książki jest kompletnie, ale to kompletnie nieprawdopodobna, to wizja, którą serwuje Hayes zmroziła mnie do szpiku kości.

Są takie książki, które (jak mawia mój bliski znajomy) zasysają jak silnik odrzutowca kaczkę. Akurat on użył tego sformułowania a  propos książek Severskiego, ale myślę, że spokojnie można go użyć także do opisania książki debiutującego na polu literatury Terry’ego Hayesa. Terry Hayes nie jest młodym początkującym pisarzem. Jest statecznym panem po sześćdziesiątce, który na...