Autorka opisała w książce swoje doświadczenie z wożenia saudyjskich księżniczek, które przyjechały na kilka tygodni do Los Angeles. Zleceniodawca uprzedził ją i innych szoferów, że muszą być dyspozycyjnie 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu przez 7 tygodni.
Z podtytułu książki wywnioskowałam, że naprawdę poczytam o arabskich księżniczkach i dowiem się, czy najbogatsze kobiety świata są szczęśliwe (jak sugeruje napis na okładce). Tymczasem autorka skupia się początkowo na swoich planach zawodowych, studiach i szkole, w której uczyła się aktorstwa, początkach swojej pracy artystki oraz niepowodzeniu zawodowym w zakresie produkcji, w związku z czym została zmuszona szukać innej pracy, by spłacić wierzycieli i zarobić na czynsz.
O samych księżniczkach czytelnik dowiaduje się niewiele, bo szofer-kobieta w hierarchii arabskiej (potem okazuje się, że nie tylko) znajduje się niemal na końcu, więc nie ma bezpośredniego do nich dostępu.
Poznajemy jednak ich zwyczaje, czyli zrzucanie arabskiego odzienia już na pokładzie samolotu tuż po przekroczeniu granic swojego królestwa, wożeniu olbrzymiej ilości gotówki, którą w ich imieniu wydają służący, zabieraniu na pokład samolotu i do hotelu niezliczonej ilości mebli i niezbędnych dodatków, z których na uwagę zasługuje serwis do herbaty. Dla niego wynajmowany jest osobny pokój za 500 dolarów za dobę.
Okazuje się, że saudyjskie księżniczki przylatują do Stanów Zjednoczonych, by codziennie wydawać pieniądze na garderobę liczących się projektantów. A Los Angeles wybierają z uwagi na poprawianie urody u najlepszych chirurgów plastycznych. Co ciekawe - decydują się na liposukcje, korekcje nosa czy upiększanie pośladów, ale nie poddają się laserowej depilacji, zdając się jedynie na kremy.

Najbardziej zdumiała mnie kwestia finansowa. Księżniczki dysponują bardzo wysokimi sumami pieniędzy, ale swoją służbę opłacają dość miernie tak, że te młode kobiety naprawdę muszą liczyć się z wydawanym groszem. Księżniczki mogą wydawać spore kwoty, ale nie potrafią płacić i nie rozumieją pojęcia reszty. Same tych pieniędzy nie zarobiły, więc nie mają do nich szacunku, tak jak nie mają go do swoich pracowników na różnych szczeblach. Mają one różne zachcianki, które z obawy przed utratą pracy, służący przekazują innym służącym niższym w hierarchii, jako coś co musi być spełnione natychmiast.

Drugim aspektem, na który zwróciłam uwagę, to kwestia religii i miejsca kobiety w islamie. Księżniczki nie mają obowiązki zasłaniania się poza granicami swojego królestwa, ale służące nadal zachowują zwyczaje dotyczące ubioru i praktyk religijnych. Wydają się całkowicie pogodzone ze swoją poddańczą rolą. Na dociekania autorki, dlaczego osłaniać mają się właśnie kobiety, a nie mężczyźni, potrafią to uzasadnić, powołując się na wulgarne wykorzystanie kobiet, mężczyzn i dzieci w reklamach i pornografii. Tymczasem ludzkie ciało powinno być sferą intymną. Poza tym dla kobiet wyznających islam ważne jest to, by zwracano uwagę na jej charakter i czyny, a nie na ciało i urodę.

Doświadczenie autorki z saudyjskimi księżniczkami i ich służącymi pozwala wysnuć wniosek, że pieniądze szczęścia nie dają. Można mieć wszystko, a i tak żyć w klatce. Czy istotne jest to, że ta klatka wykonana jest ze szczerego złota?

Autorka opisała w książce swoje doświadczenie z wożenia saudyjskich księżniczek, które przyjechały na kilka tygodni do Los Angeles. Zleceniodawca uprzedził ją i innych szoferów, że muszą być dyspozycyjnie 24 godziny na dobę, 7 dni w tygodniu przez 7 tygodni.
Z podtytułu książki wywnioskowałam, że naprawdę poczytam o arabskich księżniczkach i dowiem się, czy najbogatsze...