Jakub Żulczyk udowodnił, że świetna proza może powstać po zmroku, w hermetyczno - klaustrofobicznym świecie Warszawy...
Warszawa bez zabytków i piękna stołecznego miasta, ale rozrywkowa, narkotykowa z półświatkiem.
O 15.00 rozpoczynamy książkę drogi z głównym bohaterem Jackiem.
Profesjonalista, który dilerkę przekształcił w najwyższą sztukę sprzedaży detalicznej dla klientów "lepszej " połowy stalicy. Enigmatyczny,nieistniejący (brak konta bankowego,mieszkanie wynajmowane, brak kont społecznościowych,brak komputera,brak dalszych danych poza imieniem,mieszkanie samotnie,brak związków z kobietami)higieniczo-kulturalny z zasadami, bez nałogów, nieźle ubrany, niewiele o sobie mówiący, głównie słuchający, nie bijący kobiet, traktujący swoja pracę jak misję, która daje niezły dochód i poczucie zaspokajania potrzeb ludzkich. Odizolowanie się od nałogów, ludzi, miłości,dialogi ograniczone, monologi wewnętrzne, utrzymywania kontaktów zawodowych z pewnymi środowiskami ustabilizowało jego bardzo dobrą sytuację i trzyma go na szczycie.
Rutyna jednak oślepia i stabilny Jacek raz jeden, godzi się wziąć na przechowanie coś, co nie należy do niego i jest nieznanego pochodzenia, za sprawa Stryja wprowadza chaos i stryczek sobie ustawia...Stabilizacja i destabilizacja ma jeden element człowieczeństwa w Jacku, to marzenie o wyjeździe na wakacje do Argentyny,staje się powtarzaną mantrą w gruncie rzeczy wydaje się to realne, jak bułka z masłem, a jednak idylliczne...
Jakub Żulczyk zamyka ten świat w ironiczny nawias pokazując brud miasta, neony,kopulacją, siarczysto - soczystym poetyckim językiem ulicy.Jacek zadaje sobie pytania, czy jest lepszy, czy gardzi i sprowadza wszystko do gorzkiego wyznania :
"...Nie licząc niektórych rodzajów raka,
wszystko, co spotyka ludzi,
wyrządzają sobie sami..."
Idealny świat Jacka rozpada się jak w dominie...a sytuacja kafkowska, paraboliczna i bez wyjścia,to środowisko nigdy nie pozwala odejść, chyba, że nogami do przodu...
Środowiska i postaci Żulczyka są wulgarne, zdegenerowane i na wskroś zepsute, brak poszanowania żeńsko-męskiego.Świetnie skrojona postać kobiety - Paziny, zawoalowana w środowisku, z zasadami, nie wchodząca głębiej, gdy nie czuje potrzeby i nie wyczuwa zagrożenia, wyraźna więź z Jackiem, ostoja prawości w tym "brudnym" świecie.
Doskonała proza o Józefie K. w Warszawie i jego paraboli.

Jakub Żulczyk udowodnił, że świetna proza może powstać po zmroku, w hermetyczno - klaustrofobicznym świecie Warszawy...
Warszawa bez zabytków i piękna stołecznego miasta, ale rozrywkowa, narkotykowa z półświatkiem.
O 15.00 rozpoczynamy książkę drogi z głównym bohaterem Jackiem.
Profesjonalista, który dilerkę przekształcił w najwyższą sztukę sprzedaży detalicznej dla...