Kiedy autor poczytnych powieści (czyli ktoś o rozpoznawalnym nazwisku) nagle postanawia wydać coś pod pseudonimem, to jest to rodzaj przewrotnej gry z czytelnikiem: czy rozpozna styl pisarza? Czy pozostanie zwolennikiem/przeciwnikiem? Ale też: czy tym sposobem autorowi uda się uciec z szufladki i zacząć tworzyć coś całkiem innego?

Pani Roberts to znana autorka romansów mocnej klasy B, co w moim rankingu oznacza, że wyrafinowane tarzanie się wśród płatków róż na ręcznie tkanych egipskich prześcieradłach odbywa się najwcześniej po 1/3 fabuły i jest umotywowane psychologicznie, a relatywnie soczyste opisy nie są pozbawione dobrego smaku i - przede wszystkim - nie o seks chodzi, tylko o relacje znacznie głębsze; można więc spokojnie postawić te powieści kilka półek wyżej od harlequinów w różowych okładkach i bez większego zażenowania sięgnąć po nie w księgarni.

Tu maleńki wtręt: powiedzmy sobie szczerze, Drogie Panie... zakładam bowiem, że odbiorca tego typu historii jest w 99% żeński... czytanie romansów jest wciąż traktowane jako dowód intelektualnej słabości, swego rodzaju ujma i powód do wstydu. O ile bardziej rasowo jest wyjść z empiku z obojętną miną, dzierżąc pod pachą dzieła zebrane Dostojewskiego lub tomik wierszy Tetmajera, aniżeli świecić barwną okładką z romantycznymi wstawkami. No nie jest tak? Nie jest?

Byc może dlatego pani Roberts postanowiła zmienić nieco tzw. 'target' i stworzyła serię powieści spod znaku 'noir', łączących w sobie elementy science fiction z, oczywiście, romansem, choć to wątki kryminalno-psychologiczne pozostają na pierwszym planie; może i ją znudziła szufladka Królowej Love-Story, kto wie?

O ile dobrze policzyłam, powstało blisko 30 (sic!) historii o policjantce Eve Dallas, prowadzonych przez nią śledztwach, ucieczce przed własnymi demonami i skomplikowanym, acz bardzo emocjonalnym związku z miliarderem Roarke. Podczytywałam te powieści losowo, a teraz systematyzuję temat i poznaję je po kolei; nie jest to może lektura zbyt wysokich lotów... raczej sympatyczne, letnie czytadło, mniej lub bardziej oryginalne. Wątki kryminalne trzymają w napięciu, jak należy, wtręty miłosne nie dominują zbytnio i całość czyta się całkiem dobrze, czego się bynajmniej nie wstydzę, w końcu wszystko jest dla ludzi, romanse z miliarderami również :D

Kiedy autor poczytnych powieści (czyli ktoś o rozpoznawalnym nazwisku) nagle postanawia wydać coś pod pseudonimem, to jest to rodzaj przewrotnej gry z czytelnikiem: czy rozpozna styl pisarza? Czy pozostanie zwolennikiem/przeciwnikiem? Ale też: czy tym sposobem autorowi uda się uciec z szufladki i zacząć tworzyć coś całkiem innego?

Pani Roberts to znana autorka romansów...