Siedzimy sobie przed telewizorem lub komputerem i patrzymy na straszne zdjęcia i filmy z Afganistanu, Iraku, Syrii. Jeśli na ekranie pojawiają się ranne lub martwe dzieci, czujemy się wstrząśnięci mocniej niż zazwyczaj. Ale po krótszym lub dłuższym czasie wracamy do swojego życia. inaczej byśmy zwariowali.
A jak często oglądając tego rodzaju relacje myślimy o ludziach, którzy je przygotowali? Uważamy za oczywistość, że reporterzy i fotografowie jeżdżą na wojnę. Przecież to ich praca, dostają za to niezłe pieniądzę, o czym tu rozmyślać?
A jednak jest o czym. 30 sekund materiału w serwisie informacyjnym to dni pracy w koszmarnych warunkach, to mierzenie się ze śmiercią niemal w każdej chwili, to oddawanie swojego losu w ręce ludzi, o których często nic się nie wie.
No ale przecież nikt tych dziennikarzy tam nie wysyła na siłę. Nie muszą tam jeździć.
Czyżby?
Czy naprawdę nie potrzebujemy ich prawdziwych łez, potu, strachu, balansowania na granicy życia i śmierci?
Potrzebujemy. I to znacznie bardziej, niż nam się wydaje.
Dlatego takie książki jak "Pod ostrzałem" zasługują na uważną lekturę i poważną refleksję. A ich bohaterowie - na wielki szacunek.

Siedzimy sobie przed telewizorem lub komputerem i patrzymy na straszne zdjęcia i filmy z Afganistanu, Iraku, Syrii. Jeśli na ekranie pojawiają się ranne lub martwe dzieci, czujemy się wstrząśnięci mocniej niż zazwyczaj. Ale po krótszym lub dłuższym czasie wracamy do swojego życia. inaczej byśmy zwariowali.
A jak często oglądając tego rodzaju relacje myślimy o ludziach,...