To nie jest powieść - to impresja. Wciąga jak narkotyk, zadziwia, nie można się od niej oderwać, ale pod koniec ma się wrażenie niedosytu. Susan Sellers to artystka, bez dwóch zdań - patrzy na świat niczym malarka i pisarka w jednym, więc wybór biografii sióstr, z których jedna malowała, a druga pisała, był dla niej oczywisty. Książka składa się z obrazów - widzimy rzucone na kartki fragmenty życia Vanessy Bell, towarzyszymy jej w przełomowych momentach jej biografii, a jednocześnie z pewnego oddalenia obserwujemy życie jej siostry, Virginii Woolf. Niezwykle pogmatwane perypetie życiowe malarki odsuwają na plan dalszy koleje losu Virginii, które z tej perspektywy wydają się być zupełnie bezbarwne. Patrzymy na świat oczyma Vanessy, podążamy za jej myślami, drogami jej twórczości. Nieraz zastajemy ją przy sztalugach i jesteśmy świadkami procesu twórczego. Virginia oscyluje gdzieś na granicy, w oddaleniu, z drugiej jednak strony widzimy, jak wielki ma wpływ na swoją siostrę. Zadziwiło mnie niezwykłe odwrócenie ról - to Vanessa miała wiele powodów do tego, by popełnić samobójstwo, to jej życie było pełne skrzywień, nieszczęść, walki o byt, tragedii, to ona w końcu podjęła decyzję o zabiciu się. Virginia ją ubiegła, jakby zrobiła to tylko po to, by siostra nadal żyła, by czuła się odpowiedzialna za to, co Virginia pozostawia. Pisarka nie miała powodów do tego, by mieć depresję, by pójść nad rzekę i się utopić - przynajmniej tak opowiada o niej Sellers. Takie niezwykłe odwrócenie ważności biografii - to przecież Virginia jest tą bardziej znaną, tą uwielbianą i opisywaną siostrą, a Vanessa zwykle niknie w jej cieniu - jest zabiegiem niezwykle interesującym i przykuwającym uwagę. Niemniej jednak pod koniec czytelnik z trudem pojmuje przyczynę takiej a nie innej decyzji Virginii Woolf, brakuje mu punktu zaczepienia. Virginia jest obecna niemal w każdym zdaniu zapisanym przez Vanessę, a w rzeczywistości nie wiemy o niej prawie nic. Zadziwiający efekt, bo w końcu malarka o sobie pisze niewiele, a książka tak naprawdę jest biografią jej właśnie, a nie jej słynnej siostry.
Autorka operuje pięknym, bogatym słownictwem, ma znakomity styl - pozostaje tylko żałować, że książeczka jest tak niewielka.

Zapraszam na http://zielonowglowie.blogspot.com/

To nie jest powieść - to impresja. Wciąga jak narkotyk, zadziwia, nie można się od niej oderwać, ale pod koniec ma się wrażenie niedosytu. Susan Sellers to artystka, bez dwóch zdań - patrzy na świat niczym malarka i pisarka w jednym, więc wybór biografii sióstr, z których jedna malowała, a druga pisała, był dla niej oczywisty. Książka składa się z obrazów - widzimy rzucone...