Daisy Waugh

Zdecydowany plus mogę przyznać sobie za fakt, że po dramatycznych scenach z pierwszego rozdziału nie otworzyłam okna i nie wyrzuciłam książki, ale nadal czytałam. Bez wątpliwości gdyby nie fakt, że to polecanka palcem nie tknęłabym tego więcej. Nie bez znaczenia było też to, że to polecanka od Kasiag i moje przekonanie, że nawet jak zaczyna się tak źle, to skończyć musi się choćby trochę lepiej. Czy skończyło się dużo lepiej? Chyba nie do końca, ale moje zapotrzebowania na odpłacanie pięknym za nadobne jest silne, więc może to tylko bardzo subiektywne odczucie. Dziesięć kroków do szczęścia to historia o dobrych ludziach, dobrych związkach i sile jaką może dać taka grupa. O tym, że wiara w drugiego człowieka nie zawsze popłaca, i niekiedy warto posłuchać najbliższych, a nie wdawać się w rozważania na podstawie słów w sumie obcych osób. Jo i Charlie wpadają na pomysł otwarcia domu dla sławnych osobistości, które z jakiegoś powodu powinny/chcą zniknąć z życia publicznego na jakiś czas. W tym czasie za wysokim murem znajdują przestrzeń bez pytających dziennikarzy, a specjalistka od public relations stara się odbudować ich wizerunek. Tak więc trafia do nich pisarz, któremu zarzucono pedofilię, tenisista oskarżony o sprzedaż meczu, księżniczka z historią lekko pornograficzną, Minister, któremu podwinęła się noga. I wszystko byłoby dobrze gdyby na drodze do szczęścia nie stanęły nieprzekraczalne przepisy BHP oraz jeden z mieszkańców, który zapałał chęcią „przejęcia” domu na własne potrzeby, zresztą nie tylko domu, ale o tym trzeba dowiedzieć się samemu podczas lektury. Śmiało można zginąć pod niekiedy absurdalnymi przepisami bezpieczeństwa, które z pomocną dłonią jednego z gości, sprawiają, że to co w planach wydawało się dobrym pomysłem, w rzeczywistości okazuje się fatalną pomyłką. W sumie chyba tylko cudem udaje się bohaterom uratować dom, honor, szczęście par, swoje życie i osiągnąć upragnioną perspektywę rozwoju. Jak okazuje się „bezduszność” urzędników, ścisłe i często bezrozumne trzymanie się litery prawa można spotkać w wielu zakątkach naszego świata. Nie żebym była tym jakoś specjalnie zdziwiona, ale jednak… Zdecydowanie zabrakło mi wymierzenia kary. Rozumiem, że akurat ta grupa ludzi do jej wymierzenia nie bardzo się nadaje, ale ktoś powinien coś z tym zrobić. I tak, domagałabym się beczki naszpikowanej gwoździami, no jak można bez tego, no jak… Ogólnie książka bardzo sympatyczna, miła i przyjemna. Może gdyby nie początkowy fragment, powiedziałabym, że wesoła. Ale po ostatnim fragmencie powiem, że słodka. To nie książka, którą będzie pamiętało się przez wiele lat, ale nie każda taka być musi. Dziesięć kroków do szczęścia oferuje dłuższą przyjemność, zadowolenie i radość, że nas, we własnych mieszkaniach przepisy BHP nie obowiązują.