A ja wam coś powiem. Jak czytam niektórych recenzje to się załamuję. Przeklejone od innych wnioski, lizusowskie stwierdzenia o świetności danej pozycji które w 9 przypadkach na 10, są nieprawdziwe a o przepisywaniu fragmentów książki i cytatów nie wspomnę. Z gównianej pozycji nie zrobicie arcydzieła, choćby wasza recenzja miała 18 stron. Niespełnionym dziennikarzom i samozwańczym recenzentom z licencjatem, po studiach humanistycznych: socjologii,psychologii,politologii i stosunkach międzynarodowych, mówimy stanowcze NIE! Wam i waszym recenzjom.

Teraz wam powiem jaka jest nowa książka Michniewicza, bo ja się z przedmówcami w ogóle nie zgadzam i to nie dlatego, że mam gorszy dzień.

Powiedzmy sobie szczerze Pan Michniewicz nie jest w czołówce podróżników o których chcielibyśmy czytać. Niestety są lepsi i o wiele lepsze są ich książki. Chyba lepiej napisać o jednym miejscu więcej, ale lepiej i konkretniej niż robić na szybkiego 3 historie i to byle jak.

Czuć w tej książce sponsoring i to słaby. Telewizja TTV i Polskie Radio wysłało Michniewicza tam gdzie mogło i chciało, a nie gdzie bohaterowie sami chcieli. Swoją drogą, mało osób wybrałoby te miejsca pokazane w książce jako cel swoich marzeń. Albo w ogóle.

Co do tych miejsc można przełknąć chyba tylko 1 historię Marcina. A i ona jakaś taka niemrawa. Druga i trzecia to już prywata Michniewicza, bo zabrał żonę i ojca, o tak żeby podreperować swoje nadwątlone przez podróże stosunki rodzinne. Sama narracja i opisy tych miejsc nie są aż tak ciekawe i co niedobre, nie zapadają w pamięć, a na koniec zawsze jest jakiś niedosyt - Marcin choruje, żona Michniewicza narzeka na ubiór i segregację płci, a gwoździem do trumny autora staje się ojciec, który powiedział że ani chwili nie czuł się szczęśliwy i spełniony podczas tej podróży i że jego syn w ten sposób nie zaimponuje nikomu.

Książki nie ratują też ładne zdjęcia i kredowy papier,część tekstu się powtarza, ale innymi słowami, a psychologiczne rozmyślania Michniewicza wybijają czytelnika z rytmu podróży. A jak autor nie ma nic ciekawego do powiedzenia to wplata jakieś anegdoty z historii kraju albo miejsca, ot tak, żeby zapchać czymś rozdział. Smutne to trochę wydać książkę, która nic nie wnosi do życia czytelnika - "polskiego turysty", który nie ma odwagi i kasy na podróże, to chociaż poczyta on sobie o paru wspaniałych miejscach kupując fajną książkę podróżniczą.

W "Swojej drodze" tak naprawdę nie ma "tego ducha podróży" który powoduje, że czytelnik jest na miejscu z bohaterem czy bohaterami i odczuwa to samo co oni. Potencjał książki zabiła na pewno tematyka, miejsca i sam autor, który narzucał tempo kolejnym bohaterom, nie dając im się cieszyć z ich "podróży, powiedzmy marzeń". Na koniec, żadna z tych historii nie zachęci nas do odwiedzenia tych miejsc, gwarantuję wam to.

Kupcie sobie używaną książkę Michniewicza albo od kogoś pożyczcie. Nowej nie opłaca się kupować, jest za droga, nie ma w niej nic ciekawego, bo Tomek Michniewicz wszystko przyćmił swoim doświadczeniem w podróżowaniu, tłamsząc przy tym amatorów z marzeniami.

Spróbujcie sami ocenić i autora i jego, jak tu inni piszą: "wspaniałą książkę, najlepszą jaką czytałem/łam w życiu". Czysty absurd, wierzcie mi.

A ja wam coś powiem. Jak czytam niektórych recenzje to się załamuję. Przeklejone od innych wnioski, lizusowskie stwierdzenia o świetności danej pozycji które w 9 przypadkach na 10, są nieprawdziwe a o przepisywaniu fragmentów książki i cytatów nie wspomnę. Z gównianej pozycji nie zrobicie arcydzieła, choćby wasza recenzja miała 18 stron. Niespełnionym dziennikarzom i...