Opowieść o Mołdawii, której gościem autorka była przez prawie trzy miesiące. Najwięcej jest o Gagauzji, bo tam spędziła najwięcej czasu. Mam nieco mieszane odczucia, a ocenę utrudnia między innymi fakt, że nie wiadomo do końca, jak zakwalifikować tę książkę - czy to jest reportaż czy pamiętnik podróżniczy, czy właściwie co? Może trochę gonzo journalism a la Szczerek? Trudno tak naprawdę określić.
Niezależnie od tego, jaką przynależność gatunkową przypiszemy tej książce, poraża w niej to, jak autorka jest skupiona na sobie, na tym czego sama chce (a nie np. co chcą jej pokazać albo się od niej dowiedzieć Mołdawianie), a także - co mnie raziło najbardziej - odczuwa jednak wyższość wobec swoich bohaterów. Że jednak Polska nie jest aż tak biedna i zacofana jak Mołdawia. Jest to przykre, bo po raz kolejny wygląda na to, że wiele osób jeździ na wschód (również ten daleki), żeby na podstawie różnic kulturowych i cywilizacyjnych pokazać, że są lepsi. Chociaż trzeba też przyznać Sierakowskiej, że starała się przynajmniej Mołdawian zrozumieć. Wystawia im jako narodowi niezbyt pochlebną opinię, ale szeroko to argumentuje.
Ogólnie książka warta przeczytania, bo jednak zawsze opowieść o mało znanym kraju poszerza nasze horyzonty. Niemniej sądzę, że można było dokładniej opisać sam kraj, nie tylko podkreślać, że jest szary i brzydki, staranniej zaznajomić czytelnika z ciekawostkami, nie tylko społecznymi (bo tych akurat rzeczywiście jest sporo). Zdecydowanym plusem "Mołdawian..." jest za to humor autorki, lekkie pióro i gawędziarstwo, które sprawiły, że odbiór był naprawdę przyjemny.

Opowieść o Mołdawii, której gościem autorka była przez prawie trzy miesiące. Najwięcej jest o Gagauzji, bo tam spędziła najwięcej czasu. Mam nieco mieszane odczucia, a ocenę utrudnia między innymi fakt, że nie wiadomo do końca, jak zakwalifikować tę książkę - czy to jest reportaż czy pamiętnik podróżniczy, czy właściwie co? Może trochę gonzo journalism a la Szczerek? Trudno...