Kolejny raz daję najwyższą ocenę książce, której nie powinno się oceniać, ale robię to głównie dlatego, żeby zachęcić jak największą liczbę czytelników.
"Bo tylko pamięć ratuje świat. I trzeba wszystko powtarzać, by pamięć nie zardzewiała."
Ale także dlatego najwyższa ocena, bo pan Srokowski znowu bardzo ładnie ubrał w słowa tak straszny kawałek polsko-ukraińskiej historii.
Dwanaście opowiadań, zdecydowanie nie do poduszki, pod niewinnymi tytułami, jak "Kotek" czy "Czerwona sukienka", kryje w sobie prawdziwy, przenikający do szpiku kości, STRACH.
Z każdej strony atakuje nas ten właśnie strach i ból, ciągły niepokój.
Wszystkich tych opowiadań wysłuchał mały chłopczyk, przesiadujący na zapiecku. Czujemy razem z nim, że nadchodzi najgorsze. I jest coraz bliżej z kazdą opowieścią ciotki Elzy i wiedzmy Honoraty. I drży w każdym z nas ten mały chłopczyk z tamtych czasów i drżymy teraz, w obawie przed powtórką z historii.
Z bólu odkładałam tę książkę kilka razy, mimo że nie jestem specjalnie wrażliwa, ale czułam, że muszę zacisnąć zęby i czytać, nie gryzć pięści i nie zaciskać oczu, dlatego, żeby wiedzieć, pamiętać i przekazywać dalej. Taki jest nasz obowiązek.

Kolejny raz daję najwyższą ocenę książce, której nie powinno się oceniać, ale robię to głównie dlatego, żeby zachęcić jak największą liczbę czytelników.
"Bo tylko pamięć ratuje świat. I trzeba wszystko powtarzać, by pamięć nie zardzewiała."
Ale także dlatego najwyższa ocena, bo pan Srokowski znowu bardzo ładnie ubrał w słowa tak straszny kawałek polsko-ukraińskiej...