To jest moja pierwsza manga autorki i może jest z tych "słabszych", ale mi się nawet podobała, chociaż jak sama przyznała pod koniec "nie jest bez wad".

Manga zawiera w sobie jeszcze dwie poboczne powieści o innych bohaterach, oprócz tej głównej. Przyznaję że trochę byłam pogubiona, nie spodziewałam się tu innych opowieści.

Z głównej opowieści o Miki i Udo, ten pierwszy zachowuje się jak rozkapryszona panienka, co mnie nieco zdziwiło xD ich relacja jest dosyć dziwna. Jednakże miło się to czytało.

Daje ocenę 7/10, ja nie miałam żadnych oczekiwań, miła i fajna historia.

Jestem ciekawa innych mang autorki, a zwłaszcza "Caste Heaven", no i mam jeszcze jedną mangusie od niej - Historia o niekończącym się nieszczęściu, więc się biorę za to😼

To jest moja pierwsza manga autorki i może jest z tych "słabszych", ale mi się nawet podobała, chociaż jak sama przyznała pod koniec "nie jest bez wad".

Manga zawiera w sobie jeszcze dwie poboczne powieści o innych bohaterach, oprócz tej głównej. Przyznaję że trochę byłam pogubiona, nie spodziewałam się tu innych opowieści.

Z głównej opowieści o Miki i Udo, ten pierwszy...

Zacznę od tego, że Chise Ogawa kupiła mnie innymi swoimi pracami, więc i tym razem podeszłam z wysokimi oczekiwaniami. Czy zostały spełnione? Tak, tak, po trzykroć tak.
Po pierwsze, czyli pierwsza historia wydała mi się najsłabsza z całego zbioru. Kolejna szkoła, kolejny playboy, kolejny kujon, kolejna historia o pączkującym uczuciu... eee... nie do końca. Raczej o obsesji, która powoli zmienia się w uczucie, nie do końca jednak czyste i niewinne. Tak naprawdę, ta schematyczna do bólu historyjka kupiła mnie końcówką i dwoma rozdziałami dodatkowymi. Bo główna część nie wychodzi poza sztampę, świetnie narysowaną i wciągającą sztampę, ale sztampę.
Za to pozostałe dwa opowiadanka - wyborne. Place lizać. Nie chcę zdradzać za dużo, ale pierwsza z dodatkowych historii kupiła mnie dokumentnie. Zaś druga ujęła delikatnością w sposobie ujęcia tematu.
Kreska piękna, szkicowa, mało szczegółowa i dość prosta, ale nie prostacka i po prostu klimatyczna. Widać, że Ogawa to utalentowana rysowniczka i scenarzystka.
Czy polecam? Tak, bardzo tak, tak. Dla każdej z trzech historii po jednym tak.

Zacznę od tego, że Chise Ogawa kupiła mnie innymi swoimi pracami, więc i tym razem podeszłam z wysokimi oczekiwaniami. Czy zostały spełnione? Tak, tak, po trzykroć tak.
Po pierwsze, czyli pierwsza historia wydała mi się najsłabsza z całego zbioru. Kolejna szkoła, kolejny playboy, kolejny kujon, kolejna historia o pączkującym uczuciu... eee... nie do końca. Raczej o...

W tomie znajdziemy trzy opowiadania, z których podobało mi się niestety tylko główne.

W tomie znajdziemy trzy opowiadania, z których podobało mi się niestety tylko główne.

Szczerze mówiąc myślałam, że tomik będzie dotyczył tylko okładkowej pary, ale mimo wszystko czyta się spoko :)

Szczerze mówiąc myślałam, że tomik będzie dotyczył tylko okładkowej pary, ale mimo wszystko czyta się spoko :)

To będzie jeden z moich ulubionych yaoi

Mimo, że na początku podchodziłam do niego niechętnie, to po paru stronach zakochałam się bez reszty

Po pierwszych stronach miałam ochotę rzucić to w cholerę, ale po czasie gdy wgłębiałam się w GŁÓWNĄ historię lektura stała się czysta przyjemnością. No i tu właśnie napotyka się mój największy zarzut wobec mangi. Wolałam bym po prostu żeby całość była skupiona na głównej historii i jej bohaterach, a nie w trakcie żeby przerzucano nas historiami na 20 stron. Poza tym problemem sama lektura była bardzo przyjemnie i miło spędzonym czasem.

Mogę szczerze stwierdzić, że gdyby nie ten drobny mankament "Gra uczuć" mogłaby stanąć na podium moich ulubionych mang yaoi, a w tym przypadku to po prostu dobra lektura, do której być może kiedyś wrócę.

To będzie jeden z moich ulubionych yaoi

Mimo, że na początku podchodziłam do niego niechętnie, to po paru stronach zakochałam się bez reszty

Po pierwszych stronach miałam ochotę rzucić to w cholerę, ale po czasie gdy wgłębiałam się w GŁÓWNĄ historię lektura stała się czysta przyjemnością. No i tu właśnie napotyka się mój największy zarzut wobec mangi. Wolałam bym po...

Okey manga BL, szału nie ma, ale jest dobrym wyborem jeśli chcecie przeczytać lekki niezobowiązujący romans. Tom zawiera 3 historie o trzech różnych parach, z czego historia okładkowej pary jest najbardziej rozbudowana. Rozwój relacji nje jest zbyt dobrze przedstawiony, ale da się to przełknąć. Jednak nie są to historie zapadające w pamięć.

Okey manga BL, szału nie ma, ale jest dobrym wyborem jeśli chcecie przeczytać lekki niezobowiązujący romans. Tom zawiera 3 historie o trzech różnych parach, z czego historia okładkowej pary jest najbardziej rozbudowana. Rozwój relacji nje jest zbyt dobrze przedstawiony, ale da się to przełknąć. Jednak nie są to historie zapadające w pamięć.

Kolejna manga, która potwierdza, że Chise Ogawa piszę albo istną toksynę z pozytywnymi zakończeniami, albo (jak jest w tym wypadku) czystą słodycz, od której dostaje się cukrzycy <3

Polecam przeczytać Historię o niekończącym się szczęściu, która jest spin-off'em do Gry uczuć.

Kolejna manga, która potwierdza, że Chise Ogawa piszę albo istną toksynę z pozytywnymi zakończeniami, albo (jak jest w tym wypadku) czystą słodycz, od której dostaje się cukrzycy <3

Polecam przeczytać Historię o niekończącym się szczęściu, która jest spin-off'em do Gry uczuć.

Gra uczuć to historia główna, są jeszcze dwie inne, ale bez nawiązań do głównej historii. Pierwsza najlepsza.

Gra uczuć to historia główna, są jeszcze dwie inne, ale bez nawiązań do głównej historii. Pierwsza najlepsza.

Po tym jak Yoneda Kou, Hidaka Shoko i Ranmaru Zariya (nie wspominając już o TogaQ i Kichiku Neko!) postawiły poprzeczkę dość wysoko, nie potrafię już tego typu historyjek oceniać wyżej niż 5/10. Fabuła jest tu po prostu zbyt śmieszna i nieprawdopodobna (pod tym względem chyba lepiej wypadają koreańskie manhwy, ale to też różnie bywa).
No i odrobinę irytują mnie te cieniutkie kończyny i mocno nieproporcjonalne sylwetki postaci, chociaż u Ogawy Chise nie wygląda to wcale tak źle, kreska jest dość miła dla oka, nie to co niektóre potworki yaoi.

Ech, no i znajdź sobie teraz coś co ci się naprawdę spodoba! :'(

Po tym jak Yoneda Kou, Hidaka Shoko i Ranmaru Zariya (nie wspominając już o TogaQ i Kichiku Neko!) postawiły poprzeczkę dość wysoko, nie potrafię już tego typu historyjek oceniać wyżej niż 5/10. Fabuła jest tu po prostu zbyt śmieszna i nieprawdopodobna (pod tym względem chyba lepiej wypadają koreańskie manhwy, ale to też różnie bywa).
No i odrobinę irytują mnie te...

Bardzo fajne :) Szkoda tylko, że takie krótkie :(

Bardzo fajne :) Szkoda tylko, że takie krótkie :(