Nie pamiętam, żebym się bała, gdy byłam mała. No może czasem gdy zasypiałam, gdy rozum już układał się do snu, a moja wyobraźnia rosła w siłę, to chowałam nogi pod kołdrą, żeby nie złapało ich coś, co mieszka w ciemności. Albo wtedy, gdy w piaskownicy zgubiłam klucz od domu i bałam się, że na pewno ktoś go znajdzie i przyjdzie te drzwi otworzyć. Albo wtedy, gdy w tajemnicy przed rodzicami z bratem i dwójką nocujących u nas przyjaciół, chcieliśmy oglądać horror. Tak dużo o tym mówiliśmy, że przeraziliśmy się już na reklamach i telewizor wyłączaliśmy trzymając się wszyscy za ręce.
Ale nie pamiętam, żebym miała jednego, stałego stracha. Nie pamiętam, by w szafie mieszkał tygrys, albo w łazience duchy, nie pamiętam, by w szpinaku mieszkały pająki, albo w bucie inne robaki.
Ale wiem, że takie strachy towarzyszą dzieciom często. Że w tej szafie mieszka coś, co na pewno je zje (pewnie dlatego, że lubią, gdy tata co wieczór z latarką zagląda do szafy i odgania). Albo gdy mama z butów przegania jakieś nieistniejące gąsienice, a już wręcz fantastycznie, gdy w ogóle da inne buty, bo tych akurat dziecko nie lubi. Te strachy są specyficzne, bo nie rosną z dzieckiem – najpierw są dużo wyższe – o głowę, albo nawet o dwie, ale potem szybko się kurczą i za jakiś czas ich w ogóle nie widać. Jednak w danym momencie, gdy akurat strach się urodził, jest poważnym problemem. Są różne sposoby walki – z duchami można walczyć wzywając pogromców duchów (albo wręczając dziecku maleńką, prywatną latarkę w ulubionym kolorze), z wilkami kupując psa wilczura (albo oglądając programy przyrodnicze, które koniecznie pokazują małe wilczki).
Ale co zrobić z dinozaurami? Albo z pająkami?
Jest kilka sposobów – od gilgania wielkiego diplodoka, poprzez wręczanie mandatów za złe parkowanie triceratopsowi, po badanie wielkości mózgu dimetrodona (nie jest za wielki...). Co do pająków – można je potraktować wodą, klejem, kapciem, albo latarką – zależy, jakie ma się oręże pod ręką. Tylko często są dodatkowe ofiary w ludności cywilnej (poklejony Spiderman, zniszczone wazony, czy wciągnięty odkurzaczem ulubiony kolczyk mamy)...
To książeczki z przymrużeniem oka, z rewelacyjnymi ilustracjami, takie które pozwalają dzieciom ukryć swoje strachy pod płaszczykiem uśmiechu, takie, z których – jestem przekonana, dzieciaki przerysowują pająki i dinozaury. Książki żarciki – lekkie i przyjemne.
Ta seria nie bez przyczyny nazywa się „strachy na lachy”. Szukając źródła tego powiedzenia, natrafiłam na dwie interpretacje. Jedna mówi o Lachach, jako praprzodków Polaków – rodzie silnym, mężnym, który niczego się nie bał. Druga o tym, że lach, to taki zgrubiony las i że to strach, który łatwo daje się w las wyprowadzić i tam już zostaje. Nie mniej jednak w obydwu wersjach ten strach to coś niepotrzebnego, co łatwo się daje zgnieść w kuleczkę i wyrzucić za okno. To strach do pokonania. I o tym są te książki - o tym, że wystarczy dobry trik, albo ręka mamy, zaciskająca dziecięcą dłoń, a przede wszystkim wiedza i duchy nagle idą straszyć w zamku, zamiast w łazience, a czasem wręcz okazuje się, że ich nie ma, wilki stają się zwykłymi kuzynami psów, które przecież są najlepszymi przyjaciółmi człowieka, okazuje się, że dinozaury wyginęły dawno temu i nie mogą już nikogo ugryźć, a pająk boi się nas bardziej, niż my jego.

Nie pamiętam, żebym się bała, gdy byłam mała. No może czasem gdy zasypiałam, gdy rozum już układał się do snu, a moja wyobraźnia rosła w siłę, to chowałam nogi pod kołdrą, żeby nie złapało ich coś, co mieszka w ciemności. Albo wtedy, gdy w piaskownicy zgubiłam klucz od domu i bałam się, że na pewno ktoś go znajdzie i przyjdzie te drzwi otworzyć. Albo wtedy, gdy w tajemnicy...