Zbiór ośmiu opowiadań, których motywem przewodnim jest miłość. Miłość w historiach Agathy Christie przybiera różne formy, zarówno jest to miłość między kochankami, ale również miłość panująca w rodzinie, czy też miłość do ukochanego zwierzaka. Każde kolejne opowiadanie jest niezwykłe. W zbiorze tym możemy znaleźć „perełki”, czyli historie, które odbiegają od typowego stylu pisarskiego Agathy Christie. Z tych ośmiu opowiadań, sześć ma znamiona historii detektywistycznych, natomiast dwa ostatnie przypominają formą romanse (i też raczej są nietypowe).

Odnośnie tych detektywistycznych historii. Agatha Christie umieściła w nich trójkę swych detektywów. Oczywiście najbardziej znanego Herkulesa Poirota, nie co mniej znanego Parkera Pyne oraz bardzo mało znanego w szerszej świadomości społeczeństwa, ale za to niezwykle tajemniczego Harleya Quina. Każdemu detektywowi przyporządkowane są dwa opowiadania. Oczywiście jak kto w historiach Agathy Christie bywa, celem czytelników, ale również detektywów jest wyjaśnienie zagadki morderstwa lub jego próby. Chociaż w przypadku dwóch opowiadań nie mamy do czynienia z morderstwem, ich tematyka jest nie co odmienna. Jak wskazuje sam tytuł wątkiem przewodnim wszystkich opowiadań jest miłość, która przybiera różne formy, a nasi detektywi nie tylko rozwiązują zagadki, ale stają w jej obronie. Jeśli chodzi o poziom zagadkowości tych opowiadań to jest on zróżnicowany. Począwszy od najłatwiejszego, gdzie każdy domyśli się zakończenia, poprzez te takie typowe, a skończywszy na bardzo zaskakujących.

Mały belgijski detektyw występuje w dwóch opowiadaniach, „Drugi gong” oraz „ Żółty irys”. W obu opowiadaniach mamy do czynienia ze zbrodnią, czy to minioną jak w „Żółtym irysie”, czy też teraźniejszą jak to ma miejsce w „Drugim gongu”. W przypadku pierwszego z wymienionych opowiadań, cechuje się ono interesującą fabułą. Czytelnik szybko skonfrontowany jest wydarzeniami. Wyjaśnienie sprawy tzw. drugiego gongu wypadło autorce nadzwyczaj obiecująco. Odnośnie samego zakończenia. Owszem jest ono jak prawie zawsze u Agathy Christie logicznie wytłumaczalne, lecz postać mordercy nie wywołuje takiego zaskoczenia jak można byłoby się spodziewać po tym opowiadaniu. W przypadku opowiadania „Żółty irys” można powiedzieć jedynie kiedyś to już było. Odtworzenie sytuacji (czyli miejsca oraz gości) z dawnej zbrodni w jej rocznicę było tematem pewnej książki autorki. Nawet sposób prowadzenia akcji jest bardzo podobny. Jednakże w odróżnieniu do „Drugiego gongu” postać mordercy wywołuje duże zaskoczenie.

Parker Pyne występuję w opowiadaniach „Kłopoty w Pollensa Bay” oraz „Gwiazda Zaranna”. W obu opowiadaniach nie mamy do czynienia z morderstwem, bardziej są nastawione na intelektualna zabawę z czytelnikiem. Pierwsze z nich raczej jest komedią sytuacyjną dotyczącą dwójki zakochanych. Praktycznie nie można mówić o zagadce, ponieważ przebieg wydarzeń oraz zakończenie jest w pełni przewidywalne. Drugie opowiadanie zaprasza czytelnika do „gry”, której celem jest odkrycie w jaki sposób dokonano kradzieży brylantu. Tutaj już można „pogimnastykować się” umysłowo. Jak wspomniałem oba opowiadania mają jedynie charakter zabawowy.

Ostatnie dwa detektywistyczne opowiadania przypisane są Harleyowi Quinowi, są to „Serwis do herbaty „Arlekin”” oraz tytułowe „Detektywi w służbie miłości”. Z tej trójki detektywów Quin jest najbardziej tajemniczy. Czytelnik dostaje mało informacji o tej postaci. Trudno mówić, że jest typowym detektywem, ponieważ udziela on mimowolnych rad przyjacielowi, który zasadniczo rozwiązuje zagadki. Rady jakich udziela należy przyznać, że są bardziej tajemnicze niż myślenie Herkulesa Poirota. Zazwyczaj są to bardzo zagadkowe kwestie, a czasami pojedyncze wyrazy. Oba opowiadania również są niezwykłe. W przypadku „Serwisu do herbaty „Arlekin”” historia jest w miarę prosta, czytelnik szybko dowiaduje się kto planuje zbrodnię. Jednak przewidzenie tego wszystkiego przez pana Quina przed wydarzeniami jest zaskakujące. Również same zakończenie posiada pewne elementy nadprzyrodzone, co w twórczości Agathy Christie jest nietypowe. Z kolei w drugim opowiadaniu fabuła jest ciekawie poprowadzona. Jednak to zakończenie jest intrygujące. Gdy dochodzi do rozwiązania, detektywi dochodzą do wniosku, że popełnili błąd i kto inny jest odpowiedzialny za zbrodnię. Również rzecz niezwykła u Christie.

Odnośnie dwóch ostatnich opowiadań, które nie mają cech detektywistycznych. Interesującym jest faktem dlaczego w ogóle zostały umieszczone one w tym zbiorze. Owszem występuje w nich motyw przewodni, czyli miłość, aczkolwiek czytelnik nie rozwiązuje w nich żadnej zagadki. Pierwsze z nich „Najukochańszy pies” traktuje o miłości pani do swego wiernego psa. Natomiast drugie „Kwiat magnolii” jest typowym romansem z trójkątem miłosnym w tle. Zadziwiające jest, że w obydwu opowiadaniach zakończenia mają bardzo przygnębiający i pesymistyczny wydźwięk. Jeszcze raz pozostaje postawić pytanie, dlaczego znalazły się w tym zbiorze?

Podsumowując interesujący zbiór ośmiu opowiadań, wśród których można odnaleźć rarytasy czytelnicze. Parę z nich jest bardzo niezwykłych, pozwalających inaczej spojrzeć na twórczość Agathy Christie. W sumie każdy znajdzie coś dla siebie.

Zbiór ośmiu opowiadań, których motywem przewodnim jest miłość. Miłość w historiach Agathy Christie przybiera różne formy, zarówno jest to miłość między kochankami, ale również miłość panująca w rodzinie, czy też miłość do ukochanego zwierzaka. Każde kolejne opowiadanie jest niezwykłe. W zbiorze tym możemy znaleźć „perełki”, czyli historie, które odbiegają od typowego stylu...