W porównaniu z tomem pierwszym "W cieniu zakwitających dziewcząt" wydaje się dziełem nieco dojrzalszego autora (znaczy się, wszystko w porządku). Jest to lektura pomyślana z trochę większym rozmachem i ambicjami, również jakby chłodniej wykalkulowana. "Wokół pani Swann" to kolejne studium tragicznej miłości, ugryzionej jednak z nieco innej strony niż w tomie pierwszym. Tak jak wtedy, tak i teraz Proust dostarcza boleśnie realistycznego obrazu mężczyzny miotającego się w łańcuchach swojego uczucia, zaprowadzonego w miłosne cul-de-sac, gdzie żaden krok nie pozwoli zbliżyć się do ukochanej (zachowanie pozornej obojętności w końcu pozbawi ją pozorności - przełamanie obojętności wzbudzi obojętność po drugiej stronie). Przy okazji ozdabia to autor wieloma innymi tematami; jednym z ciekawszych są wątki, w których ukazuje proces odbierania przez człowieka sztuki i literatury; jak na wyimaginowany obraz autora rzutuje obraz jego dzieła, jak jego rzeczywista postać może nie przystawać do jego twórczości; jak bardzo opinia innych osób, renoma artysty zupełnie nawet nieświadomie wpływa często na jego ocenę przez poszczególne osoby. W drugiej części czytelnik zostaje z kolei wrzucony w socjologiczny kocioł pełen hipokryzji, obłudy i gier arystokratycznych grzeczności, do którego, jak się okazuje, impresje społeczne z pierwszego tomu były zaledwie przygrywką. Dopiero pod koniec z tej plątaniny nazwisk, układów i układzików wyciąga nas sonata na temat agresywnie fizycznego zakochiwania się. Narrator jest dużo mniej schowany, dopiero teraz staje się głównym bohaterem i zyskuje głęboki portret psychologiczny. Nawet język nabrał sporo efektowności, nie tracąc przy tym nic z efektywności - wiraże tysiąckrotnie złożonych zdań Prousta dalej prowadzą do celu, tylko drogą nieco dłuższą, a za to bardziej spektakularną.

"Mocniej" niekoniecznie znaczy "lepiej" - pierwszy tom mimo tego wszystkiego bardziej przypadł mi do gustu. Proust niestety ruszył tu z impetem w stronę tego mniej interesującego mnie bieguna "tradycyjnej" powieści (Balbec nawet mnie trochę wymęczyło, choć ten leniwy, przyczajony styl autora jest aż fascynujący), uszczuplając trochę swobodne wybiegi myśli w kierunku filozoficznych zagadnień, te fascynująco błyskotliwie ujęte spostrzeżenia epistemologiczne, które w jego twórczości ujmują mnie najmocniej. Są wciąż, ale jakby trochę ich mniej i bywają tak wplecione w historię, że czasem w nią wsiąkają - a szkoda, bo na błyskotliwości nie straciły. Wciąż jednak jest to lektura na bardzo wysokim poziomie; jakość literacka wylewa się z kolejnych stron.

7.5/10

W porównaniu z tomem pierwszym "W cieniu zakwitających dziewcząt" wydaje się dziełem nieco dojrzalszego autora (znaczy się, wszystko w porządku). Jest to lektura pomyślana z trochę większym rozmachem i ambicjami, również jakby chłodniej wykalkulowana. "Wokół pani Swann" to kolejne studium tragicznej miłości, ugryzionej jednak z nieco innej strony niż w tomie pierwszym. Tak...