No cóż nie jest zła ,nawet dobrze się czyta .Można się dowiedzieć co siedzi w głowie pani po sześćdziesiątce . Czyli prawie to co pani po trzydziestce ! ;) (nie wszystkie to dotyczy ) Ile ludzi tyle przypadków ... Co do książki to takie życie to tylko w stanach ,bo w Polsce realia są troszeczkę inne !Proza życia !!! Ale było by nie źle gdyby większość pań tak właśnie żyła !Czyli do utraty tchu ;)

No cóż nie jest zła ,nawet dobrze się czyta .Można się dowiedzieć co siedzi w głowie pani po sześćdziesiątce . Czyli prawie to co pani po trzydziestce ! ;) (nie wszystkie to dotyczy ) Ile ludzi tyle przypadków ... Co do książki to takie życie to tylko w stanach ,bo w Polsce realia są troszeczkę inne !Proza życia !!! Ale było by nie źle gdyby większość pań tak właśnie żyła...

Bardzo fajna książka!
Nepewno sięgne jeszcze po powieści tej autorki, bo to co lubie w książkach najbardziej, czyli lekkość i płynność czytania oraz interesujący wątek, to było w 100%.

Bardzo fajna książka!
Nepewno sięgne jeszcze po powieści tej autorki, bo to co lubie w książkach najbardziej, czyli lekkość i płynność czytania oraz interesujący wątek, to było w 100%.

bez rewelacji

bez rewelacji

Po tę książkę sięgnęłam z dużym zainteresowaniem, bo tytułowa singielka jest panią z mojego pokolenia, choć ja singielką nie jestem. Powieść napisana z dużą dozą humoru i szczerości, momentami rozbawiała mnie do łez opisami perypetii miłosnych głównej bohaterki 65-letniej dziennikarki Anny Applebaum i jej dwóch równie dojrzałych wiekowo przyjaciółek, które swoich partnerów znajdowały na portalu randkowym. Anny nie zgadza się na dyskryminację osób ze względu na wiek i swoje doświadczenia szczerze opisuje w felietonach w swojej kolumnie o życiu seniorów w "San Francisco Times". Jej cotygodniowe felietony o Panu X cieszą się ogromną popularnością wśród czytelników obydwu płci, co przynosi jej rozgłos, większe pieniądze, niezależność finansową i poczucie wartości.
Polecam tę powieść, szczególnie paniom zbliżonym wiekiem do Anny - można się przy niej nieźle ubawić, ale też zamyślić i nauczyć.

Po tę książkę sięgnęłam z dużym zainteresowaniem, bo tytułowa singielka jest panią z mojego pokolenia, choć ja singielką nie jestem. Powieść napisana z dużą dozą humoru i szczerości, momentami rozbawiała mnie do łez opisami perypetii miłosnych głównej bohaterki 65-letniej dziennikarki Anny Applebaum i jej dwóch równie dojrzałych wiekowo przyjaciółek, które swoich partnerów...

Książka, jak dla mnie, specyficzna. Temat o życiu ludzi w wieku dość zaawansowanym, sam w sobie, ciekawy. Czyta się ją dobrze, momentami śmieszna, momentami smutna, zmusza do przemyśleń.

Książka, jak dla mnie, specyficzna. Temat o życiu ludzi w wieku dość zaawansowanym, sam w sobie, ciekawy. Czyta się ją dobrze, momentami śmieszna, momentami smutna, zmusza do przemyśleń.

http://my-paper-paradise.blogspot.com/2014/05/singielkaseniorka-niepotrzebne-skreslic.html

http://my-paper-paradise.blogspot.com/2014/05/singielkaseniorka-niepotrzebne-skreslic.html

"Jestem sześćdziesięciopięcioletnią rozwiedzioną, niedosypiającą felietonistką bez grosza przy duszy. Ale pragnę sławy, bogactwa i prawdziwej miłości. I mam powyżej uszu ludzi, którzy mi powtarzają, że jestem na to za stara. Wiek nie ma nic do rzeczy, gdy chodzi o marzenia."

Współczesna medycyna jest w stanie utrzymywać ludzkie ciało w dobrej formie przez coraz dłuższy czas. Nic więc dziwnego, że starsi ludzie mogą i chcą cieszyć się życiem. Marzenia nic nie kosztują, a dążenie do ich realizacji jest celem każdego z nas bez względu na wiek. Jedynym ograniczeniem są konwenanse, stereotypy i brak wyobraźni. Młodość przeminie i szybko doświadczymy ostracyzmu metrykalnego, który tak obficie stosujemy wobec naszych seniorów.

Anny Applebaum bohaterka powieści "Singielka/Seniorka" nie zgadza się na dyskryminacją jej osoby ze względu na wiek. Czuje się na siłach działać na wielu frontach współczesnego życia. Chce pracować, spełniać marzenia i kochać. Anny jest felietonistką w gazecie "San Francisco Times", gdzie pisze o życiu dojrzałych. Z dnia na dzień może stracić pracę, gdyż spada sprzedaż tygodnika. Jedynym ratunkiem jest stworzenie śmiałych, niebanalnych tekstów. Po jednej z nieudanych randek postanawia opisać swoje doświadczenia w tym temacie. Tak powstaje: Kronika viagry- cykl o miłości po sześćdziesiątce, który staje się hitem.

Powieść Barbary Rose Brooker jest manifestem osób starszych przed odsuwaniem ich od aktywnego życia. Tematyka ta jest ważna i priorytetowa także w prywatnym życiu autorki. Barbara Rose Brooker była pomysłodawczynią pierwszego w historii Marszu Seniorów, który miał stanowić protest przeciwko dyskryminacji osób starszych. Uciechy życia nie są zarezerwowane i nie są przypisane do wieku.
Bohaterka książki jest sympatyczną panią, która w metryce ma wpisane sześćdziesiątpięć lat ale tak de facto jest kobietą bez wieku. Każda czytelniczka może się z nią identyfikować gdyż jej dążenie do spełnienia w życiu uczuciowym i realizacji marzeń jest tak realna, tak namacalna, że bliska wielu z nas. Potrzeba miłości, bliskiej osoby jest ważna na każdym etapie życia. Nikt nie chce samotnie podążać przez życie. I w tym miejscu dochodzimy do wątku romansowego :) Kolejne randki Anny udowadniają, że mężczyźni nie dojrzewają z wiekiem, a wręcz przeciwnie. Sylwetki postaci męskich możemy określić jako ponadczasowe ale i stereotypowe. Mężczyźni w powieści są egoistyczni, gotowi do spełniania własnych ambicji i do czerpania jedynie własnej satysfakcji. Nie interesują ich stałe związki. Wystarczą im okazjonalne spotkania zakończone w sypialni. "Większość tych sześćdzisięcioparolatków, nawet inteligentnych, szuka marzeń z młodości, czegoś co przegapili w życiu. Jadą do Brazylii, żeby zrobić sobie lifting, kupują nowe samochody i chcą się umawiać z dwudziestopięcioletnimi szwedzkimi pokojówkami. Viagra ich rozzuchwaliła."

Lekturę "Singielki/Seniorki" rozpoczynałam z ogromnym dystansem, który zmniejszał się z każdą przeczytaną stroną. Z rozbawieniem przyglądałam się zmaganiom bohaterów, zżyłam się z nimi, polubiłam i zrozumiałam ich punkt widzenia. Chciałabym w dojrzałym wieku mieć tyle pasji, marzeń i sił w ich spełnianiu, jak Anny.



aleksandrowemysli.blogspot.com

"Jestem sześćdziesięciopięcioletnią rozwiedzioną, niedosypiającą felietonistką bez grosza przy duszy. Ale pragnę sławy, bogactwa i prawdziwej miłości. I mam powyżej uszu ludzi, którzy mi powtarzają, że jestem na to za stara. Wiek nie ma nic do rzeczy, gdy chodzi o marzenia."

Współczesna medycyna jest w stanie utrzymywać ludzkie ciało w dobrej formie przez coraz dłuższy...