Cecilia Ahern to pisarka, która mimo młodego wieku, zdobyła uznanie czytelników na całym świecie. Z pewnością najbardziej znaną jej powieścią jest „P.S. Kocham Cię”, które doczekało się nie tylko kilkudziesięciu tłumaczeń, ale też adaptacji kinowej. Charakterystyczną cechą powieści Ahern jest ich pozytywne przesłanie i przekonanie, że warto wierzyć w ludzi do końca. Nie inaczej jest w przypadku „Stu imion”.

Katherine Logan, na którą wszyscy mówią Kitty, jest dziennikarką telewizyjną, ale udziela się też w czasopiśmie „Etcetera”. Niestety, Kitty popełnia poważny błąd, niesłusznie oskarżając niewinnego człowieka o przestępstwo i realizując o tym materiał. Później wszystko dzieje się w ekspresowym tempie, pozew, sprawa w sądzie, wyrok, pomazane farbą drzwi mieszkania, brak zaufania, problemy w pracy… Jedyną osobą, która nie traci wiary w Katherine jest jej przyjaciółka i szefowa Constance. Ta niezwykle mądra i spostrzegawcza kobieta, która wraz z mężem prowadzi niezależne „Etcetera”, wie, że Kitty jest dobrą dziennikarką. Niestety, bardzo poważnie choruje. Tuż przed śmiercią powierza młodszej koleżance listę tytułowych stu imion. Właściwie to wyjaśnia, gdzie ta lista się znajduje, ale nie zdąża już powiedzieć, co to za nazwiska ani w jakim celu zostały zestawione…

Kitty zostaje bez pracy, bez przyjaciół, za to z listą stu tajemniczych nazwisk, z których żadne nie brzmi znajomo. Udaje jej się przekonać nowego szefa, że artykuł, który planowała Constance, powinien zostać napisany i trafić do numeru wspomnieniowego o szefowej. Tylko dzięki interwencji męża Constance, to Kitty dostaje zadanie napisania tekstu. Pełna zapału zabiera się do pracy. Szybko jednak okazuje się, że żadna z osób na liście nie miała pojęcia, że zostanie bohaterem artykułu, nie słyszała o Constance i „Etcetera”. Tymczasem narasta medialna nagonka, przyjaciele okazują się wrogami a szef, nie widząc postępów w pracy nad tekstem, traci cierpliwość… Kitty wpada w obsesję i postanawia odkryć tajemnicę stu imion za wszelką cenę. Umawia się na spotkania z kolejnymi osobami z listy, spędza z nimi czas, rozmawia o wszystkim…

„Sto imion” to książka niezwykła. Choć różni się od klimatu poprzednich powieści autorki, pozostaje w pozytywnym klimacie, niosąc przesłanie o ludzkiej dobroci. Uczy też, jak ważna jest wiara w ludzi, do końca i mimo przeciwności. Pokazuje piękno prostoty, ludzką codzienność i wyjątkowość każdej osoby. Trudno się nie uśmiechnąć czytając zakończenie tej powieści. Trudno też napisać o nim tak, by nie zdradzić rozwiązania zagadki i nie zepsuć przyjemności czytania. Może wystarczy stwierdzenie, że naprawdę warto sięgnąć po tą lekturę?

Z pewnością wielu czytelników zna i zachwyca się „P.S. Kocham Cię”. Przyznam więc, że „Sto imion” jest w moim subiektywnym odczuciu o wiele lepsze. Może nie tak romantyczne, ale równie wzruszające i podnoszące na duchu. Z pewnością będzie wspaniałym prezentem – dla samego siebie albo bliskiej osoby.  

Katarzyna Marondel