Aaabsolutne arcydzieło! Nie wiem kiedy i jak, ale moje życie zaczęło się dzielić na to, zanim poznałam prozę Dawida Grosmana i na to po poznaniu jego książek. Znam i lubię innych autorów z Izreala, Amosa Oza, Edgara Kereta, a książka Shalui Shalev „Co nam zostało“ przewierciła mnie na wylot i wywróciła na lewą stronę, ale to co wyprawia ze mną Grosman przechodzi ludzkie pojęcie. Jeszcze nikt nigdy nie pisał tak o Holokauście. Jeszcze nikt nie potrafił podejść tak blisko. Nikt nie potrafił użyć takich środków, żeby przełożyć tę masę bólu, śmierci i rozpaczy na język, który trafia do naszej najgłębszej istoty, w samo centrum odczuwania. Historia 9-letniego Momika, który w 1959 roku w Izraelu chce wyhodować nazistowską bestię, żeby uwolnić z jej władzy dziadka i innych Żydów opętanych cierpieniem, tęsknotą za utraconym krajem i dawnym życiem jest przejmująca i zachwycająca jednocześnie, ale co się dzieje później! Hitchock mawiał, że dobra historia zaczyna się od trzęsienia ziemi, a potem napięcie już tylko rośnie. ... Ok, nie wszystko jest takie idealne. Druga część, w której dorosły już Szlomik jedzie do Polski śladem Brunona Schulza, a ten pływa z rybami po morzach bliższych i dalszych jakoś do mnie nie przemawia. Wydaje mi się infantylna i przekombinowana, ale potem... potem Grosman przechodzi samego siebie. Jedna uwaga! To nie jest łatwa książka. Nie oszczędza czytelnika. Wyczerpuje. A każda strona boli. Fizycznie, do kości. Bez taryfy ulgowej.

Aaabsolutne arcydzieło! Nie wiem kiedy i jak, ale moje życie zaczęło się dzielić na to, zanim poznałam prozę Dawida Grosmana i na to po poznaniu jego książek. Znam i lubię innych autorów z Izreala, Amosa Oza, Edgara Kereta, a książka Shalui Shalev „Co nam zostało“ przewierciła mnie na wylot i wywróciła na lewą stronę, ale to co wyprawia ze mną Grosman przechodzi ludzkie...