I cóż - i kolejna książka o Witkacym w mojej kolekcji ... Tym razem fabularyzowana. No i podobała mi się bardzo, chociaż to wszystko przecież już doskonale znam, te wszystkie opowieści o asymetrycznej damie, o metafizycznym haremie. Ale ostatnio tylko takie tematy mnie interesują, tęsknię za Zakopanem, nieuleczalnie zainfekowana - ale nie wszechobecnym teraz wirusem , lecz zakopianiną.

I cóż - i kolejna książka o Witkacym w mojej kolekcji ... Tym razem fabularyzowana. No i podobała mi się bardzo, chociaż to wszystko przecież już doskonale znam, te wszystkie opowieści o asymetrycznej damie, o metafizycznym haremie. Ale ostatnio tylko takie tematy mnie interesują, tęsknię za Zakopanem, nieuleczalnie zainfekowana - ale nie wszechobecnym teraz wirusem ,...

Powieść może nie robiąca piorunującego wrażenia pod względem literackim, jednak bliska mi ze względu na tematykę. Znajdziemy w niej całą plejadę gwiazd elity artystycznej i intelektualnej zakopiańskiego międzywojnia, mnóstwo scen rozgrywających się w kawiarniach i innych miejscach dziś już nieistniejących, lub niesłusznie zapomnianych, a niegdyś znanych w całej Polsce. Niewątpliwym plusem są liczne, zapewne nigdzie indziej nie publikowane fotografie i reprodukcje portretów ,,Asymetrycznej damy''. W książce razi kilka błędów, np. mierzenie odległości w górach za pomocą kilometrów a nie czasu. Każdy amator górskich wędrówek zwróci na to uwagę. Mimo pewnych niedociągnięć książka warta polecenia każdemu zainteresowanemu Witkacym i Zakopanem z jego najświetniejszych czasów.

Powieść może nie robiąca piorunującego wrażenia pod względem literackim, jednak bliska mi ze względu na tematykę. Znajdziemy w niej całą plejadę gwiazd elity artystycznej i intelektualnej zakopiańskiego międzywojnia, mnóstwo scen rozgrywających się w kawiarniach i innych miejscach dziś już nieistniejących, lub niesłusznie zapomnianych, a niegdyś znanych w całej Polsce....

Na polskim rynku wydawniczym pojawiła się niedawno bardzo ciekawa pozycja literacka. Postać Stanisława Ignacego Witkiewicza wzbudza ciekawość i skrajne emocje już wielu lat, a publikacji na temat jego twórczości powstało już wiele. Jednakże tym razem nie mamy do czynienia z kolejną książką związaną z analizą i interpretacją jego prac, myśli artystycznych, czy chociażby suchą biografią, lecz opartą na faktach opowieścią o jego spotkaniu, fascynacji i relacji z Genią Wyszomirską, znaną czytelnikom jako "Asymetryczna Dama". Na stronicach tej książki znajdziecie nieznane dotąd wspomnienia jednej z jego przyjaciółek, inspirującej muzy. Wszystko to dodatkowo zyskuje na wartości, pobudzając dodatkowo ciekawość, bowiem książka została napisana przez wnuka Geni, na podstawie jej opowieści i materiałów z rodzinnych źródeł.

Książka utrzymana jest w konwencji przypominającej scenariusz filmowy. Czytelnik czuje się zatem niczym podglądacz śledzący losy Geni i Witkacego, a to wszystko na barwnym i autentycznym tle ówczesnej śmietanki towarzyskiej Zakopanego. Opowieść zaczyna się od spotkania na ulicy w gorący lipcowy dzień, gdy Witkacy po raz pierwszy ujrzał Asymetryczną Damę, co poruszyło jego artystyczne zmysły do granic wytrzymałości. Odtąd zaczynają się ich portretowe i prywatne spotkania. Autor oprócz opisu ich spotkań i relacji, doskonale przedstawił charaktery i sposoby codziennego funkcjonowania. Przez tą powieść przebija się rzetelność, wiarygodność, obiektywizm, co jest jej niewysłowionym atutem. Mamy tu do czynienia z niezwykle plastycznym studium psychologicznym postaci. Precyzyjnie i pięknie zostają oddane rozterki bohaterów, ich wybory, a to wszystko bez osądu i krytyki.

Przeczytanie niniejszej książki było dla mnie niesamowitą podróżą w przeszłość i przygodą, którą przeżywałam wraz z bohaterami. Kompozycja językowa doskonale oddaje ówczesny klimat, społeczność bohemy, dosłownie czuło się ducha tamtej epoki i jej autentyczność. Książka napisana została na bardzo wysokim poziomie zarówno w kontekście językowym, jak i merytorycznym– jest więc idealna dla doświadczenia nowych kulturalnych uniesień.
Serdecznie polecam książkę Chyba nie mogę Pani posądzić o demonizm. Witkacy Marsza Wyszomirskiego – Werbarta. Dzięki niej możemy obcować z prawdziwie jakościową literaturą, poszerzyć swoją wiedzę nie tylko o samym Witkacym, ale poznać obraz śmietanki towarzyskiej artystycznego światka w Zakopanem. Przy okazji znajdziemy tu także kilka znanych postaci, które dodatkowo dodadzą pikanterii opisywanym wydarzeniom.

Chyba nie mogę Pani posądzić o demonizm. Witkacy – Marek Wyszomirski – Werbart, Wydawnictwo Novae Res, 2013, liczba stron 360.


agnieszka ziętek
strefaksiazek.blogspot.com

Na polskim rynku wydawniczym pojawiła się niedawno bardzo ciekawa pozycja literacka. Postać Stanisława Ignacego Witkiewicza wzbudza ciekawość i skrajne emocje już wielu lat, a publikacji na temat jego twórczości powstało już wiele. Jednakże tym razem nie mamy do czynienia z kolejną książką związaną z analizą i interpretacją jego prac, myśli artystycznych, czy chociażby...

Na polskim rynku wydawniczym pojawiła się bardzo ciekawa pozycja. Powinna zainteresować wszystkich tych, którzy szukają różnych ciekawostek na temat życia i twórczości – uwaga – Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz towarzystwa zakopiańskiego, z którym spędził te mniej lub bardziej miłe chwile. Na stronach tej książki znajdziecie bowiem nieznane dotąd wspomnienia jednej z jego przyjaciółek – o ile właściwe dobrałam słowo…

Eugenia Wyszomirska, o której mowa, na jego własne, jakże nieoczekiwane zaproszenie, wyjechała z Częstochowy, nie wiedząc jeszcze, że już nigdy na stałe do niej (oraz do męża i małoletniego syna) nie wróci. Zrobiła to jednak, całkowicie zakochując się w nowym miejscu zamieszkania, jak i w ludziach, z którymi miała możliwość odtąd przebywać. Zdobyła wielu przyjaciół, nierzadko byli nimi znani intelektualiści, artyści, tzw. śmietanka towarzyska. A wszystko dlatego, iż Witkacy zobaczył w jej twarzy (poza asymetrycznością, która dała jej przydomek Asymetrycznej Damy) kogoś, o kim dawno nie mógł zapomnieć i kogo zapragnął mieć na swoim kartonie… 89 może 91 jej portretów popełnił przez te siedem lat – od 1932 r., gdy Genia po raz pierwszy pojawiła się w jego Witkiewiczówce, aż do rozpoczęcia się II wojny światowej w 1939 r., która zmieniło wszystko…

To, co szczególnie mi się spodobało, to sposób, w jaki autor te wspomnienia – dodam – swojej babci (!) przedstawił. Stworzył on bowiem na ich bazie powieść, uwzględniając dialogi, myśli, wydarzenia które mogły mieć miejsce. Zaufał pamięci swej narratorki, a także listom i opowieściom innych osób. Powstała z tego bardzo przyjemna, ale i pożyteczna książka. Dzięki niej możemy się dowiedzieć wielu rzeczy na temat ówczesnej zakopiańskiej bohemy (…,Słonimski, Gombrowicz, Boy-Żeleński, Tatarkiewicz,…). Jak żyli, co robili, jak się bawili (!),co myśleli itd. A wszystko oczami Geni lub też Hani, jak zwykł zwracać się do niej Staś. Co się zaś tyczy osoby tego ostatniego – trzeba przyznać, że to była bardzo specyficzna postać, trudna we współżyciu, wybuchowa, wymagająca, nie znosząca żadnej krytyki – aż się dziwię, że miał tylu cierpliwych i wyrozumiałych przyjaciół;) Aczkolwiek Genia także miała charakterek i może dlatego ta opowieść tyle zyskuje, że to z jej perspektywy poznajemy tę historię – zdaje się nie mieć w sobie zakłamania i niepotrzebnych nadinterpretacji. Genia opowiedziała jak było, a ja jej uwierzyłam :)

Zwracam też uwagę na epilog, w którym autor opowiada, jak doszło do spisania tej historii – równie intrygujący, co cała reszta – oraz na liczne zdjęcia bohaterów, jak i samych portretów Asymetrycznej Damy, stworzonych przez Witkacego.

Także zachęcam :)


http://napieknej.wordpress.com/2014/01/29/chyba-nie-moge-pani-posadzic-o-demonizm-witkacy-marek-wyszomirski-werbart/

Na polskim rynku wydawniczym pojawiła się bardzo ciekawa pozycja. Powinna zainteresować wszystkich tych, którzy szukają różnych ciekawostek na temat życia i twórczości – uwaga – Stanisława Ignacego Witkiewicza oraz towarzystwa zakopiańskiego, z którym spędził te mniej lub bardziej miłe chwile. Na stronach tej książki znajdziecie bowiem nieznane dotąd wspomnienia jednej z...