Bukowski w spódnicy – tak myślę o Lenie Kitsopoulou. Bukowski – bo bez słodzenia, boleśnie, okrutnie, z całą tą cuchnącą ohydą rzeczywistości podsuniętą nam prosto pod nos. A że w spódnicy, to mamy też odmienną perspektywę, kobiecą. Perspektywę zniewolonej, poniżanej, wciskanej na siłę w różne formy (także poza Grecją, ale ponoć w Grecji szczególnie). Lolitki, gwałconej i boleśnie przywiązanej do swojego gwałciciela. Nieświadomie wchodzącej w rolę ofiary i powielającej ten schemat przez całe życie. I przekazującej tego wirusa następnemu pokoleniu.

A wszystko na pierwszy rzut oka wydaje się tak piękne. Kto by nie chciał mieszkać w domku z czekolady, kto by nie chciał takiej słodkiej idylli? Tymczasem rozkoszny domek z bliska śmierdzi, a rzekoma czekolada okazuje się – po co nam eufemizmy? – gównem. To mocna metafora, ale tylko taka jest w stanie przebić skorupę samozadowolenia i obnażyć powszechną hipokryzję – bo o to przede wszystkim w prozie Kitsopoulou chodzi.

„Brudny realizm” tych opowiadań jest przełamany odrobiną surrealizmu, domieszką szaleństwa, jakby narrator zaczynał opowiadać na trzeźwo, ale kończył już na haju. Czasem odczarowującym zaklęciem jest śmiech, czasem – groteskowa śmierć, a w skrajnym przypadku dziecięcy mózg rozpryśnięty na pięknie zastawionym stole. Zakończenia to jedna z najmocniejszych stron doskonałej prozy Kitsopoulou – nie wiesz, czego się po niej spodziewać, boisz się, bo masz świadomość, że będzie okrutna, że cię nie oszczędzi. Tak jak nie oszczędziła swoich bohaterów.

[http://literackie-skarby.blogspot.com/2015/03/bardzo-gorzka-czekolada-nietoperze-lena.html]

Bukowski w spódnicy – tak myślę o Lenie Kitsopoulou. Bukowski – bo bez słodzenia, boleśnie, okrutnie, z całą tą cuchnącą ohydą rzeczywistości podsuniętą nam prosto pod nos. A że w spódnicy, to mamy też odmienną perspektywę, kobiecą. Perspektywę zniewolonej, poniżanej, wciskanej na siłę w różne formy (także poza Grecją, ale ponoć w Grecji szczególnie). Lolitki, gwałconej i...