Postanowiłam sięgnąć po krótką książkę ze stosu grozy (czyli niekończącego się stosu, tudzież półek książek, które od lat czekają w kolejce na przeczytanie). Pierwszą z brzegu była książka greckiej pisarki „Nietoperze”. Jest to zbiór opowiadań, które już od pierwszej strony mnie wciągnęły. Muszę jednak zaznaczyć, że ta pozycja na pewno nie przypadnie do gustu każdemu dlatego, że opowiadania są momentami niezwykle chaotyczne, styl jest surowy z częstymi przekleństwami, ale mimo wszystko całość jest bardzo realistyczna, taka ludzka - niczym zapiski w pamiętniku.

Każde opowiadanie to historia innej osoby, innych problemów i lęków. Ostatnie, najdłuższe opowiadanie „Aqua velva” to nowość przygotowana specjalnie z okazji debiutu polskiego wydania i jednocześnie opowiadanie, które uważam, za najlepsze. Bardzo metaforyczne, ironiczne, napisane ciętym językiem i nieskończenie smutne w swoim tragizmie.

Podsumowując tę pozycję - jest to kawał dobrej literatury, ale ponieważ tematem są ludzkie relacje, psychika i wyeksponowane lęki, to trzeba być przygotowanym na ostrą konfrontację z brutalną, wulgarną treścią uderzającą w emocje czytelnika bez owijania w bawełnę.

Postanowiłam sięgnąć po krótką książkę ze stosu grozy (czyli niekończącego się stosu, tudzież półek książek, które od lat czekają w kolejce na przeczytanie). Pierwszą z brzegu była książka greckiej pisarki „Nietoperze”. Jest to zbiór opowiadań, które już od pierwszej strony mnie wciągnęły. Muszę jednak zaznaczyć, że ta pozycja na pewno nie przypadnie do gustu każdemu...

Na początku warto zaznaczyć, że książka jest dla ludzi o mocnych nerwach. Sama kilka razy w trakcie zastanawiałam się czy nie odłożyć, ale nie lubię odpuszczać czegoś w trakcie, szczególnie jak poznałam już większość.
Opowiadania, które są w środku, opowiadają o bardzo (według mnie) skrajnych przypadkach i sytuacja traktowania siebie nawzajem, siebie samych i relacji z innymi ludźmi. Chyba że w Grecji tak to właśnie wygląda, wtedy nie są to skrajne przypadki, ale nie znam się na tym. Momentami miałam jednak wrażenie, że istnieje jakiś schemat tych opowiadań. W każdym musi się powtórzyć 1 lub 2 wątki, żeby historia była pełna, a "zwroty akcji" były niemalże oczywiste i na podstawie poprzednich historii można się było domyślić kto ma jaki stosunek do kogo albo co się stanie z kim.
Bardzo specyficzna książka. Na pewno nie przypadnie do gustu każdemu. Mi osobiście niezbyt się podobała. Była zbyt wprost, zbyt surowa i zbyt obrzydliwa momentami.

Na początku warto zaznaczyć, że książka jest dla ludzi o mocnych nerwach. Sama kilka razy w trakcie zastanawiałam się czy nie odłożyć, ale nie lubię odpuszczać czegoś w trakcie, szczególnie jak poznałam już większość.
Opowiadania, które są w środku, opowiadają o bardzo (według mnie) skrajnych przypadkach i sytuacja traktowania siebie nawzajem, siebie samych i relacji z...

Brudna, brutalna i szokująca - kawał ciężkiej, ale świetnie przemyślanej literatury.

Brudna, brutalna i szokująca - kawał ciężkiej, ale świetnie przemyślanej literatury.

Lena Kitsopoulou, grecka pisarka w swoim tomiku opowiadań pt.: "Nietoperze", wzięła największe ludzkie lęki, ubrała je w krótkie historie i pokierowała je w najgorszą możliwą stronę, tam, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć.

Opowiadania te są pisane z punktów widzenia różnych osób. Jest tu pewien facet, który ma dość życia z żoną i boi się jej to powiedzieć. Jest też kobieta, której dziecko jest niepełnosprawne, a na dodatek bije ją partner. Jest nastolatka (nieletnia),która pod wpływem używek postanawia przeżyć swój pierwszy raz i nie rozumie właściwie, co się wydarzyło. Jest kilka dziewczyn molestowanych seksualnie w dzieciństwie.

W zbiorku tym jest trzynaście tego typu opowiadań, a każde dotyczy innego problemu i innej osoby. Wszystkie dają potężną dawkę emocji, i na długo zostawiają nieprzyjemny ślad w duszy. Niektóre lęki dotyczą nas mniej, inne bardziej, każdy jest inny, ale na pewno któryś z nich nas prześladuje.

7 lęków głównych

Każde opowiadanie dotyczy przynajmniej jednego lęku, ale zwykle jest ich więcej. Pech, czy własna wina? Co będzie, jak się wyda? Jak poradzić sobie z traumami z dzieciństwa, i czy w ogóle się da? Lęk przed odrzuceniem, samobójstwem lub śmiercią bliskiej osoby, rozwodem czy głównie męskim strachem przed tym, że dziecko jest kogoś innego. To nie są łatwe tematy, a autorka też nie daje odpocząć. Jedzie ostro raz za razem.

Łatwo nie jest tym bardziej, że Kitsopoulou używa charakterystycznego języka, wulgarnego, surowego i ostrego jak brzytwa. Dupa to dupa. Bez owijania w bawełnę. Co wrażliwsi czytelnicy mogą się poczuć urażeni, autorka wszak nie stroni od wulgaryzmów, ale myślę, że ten styl pasuje do treści.

Jak już wyżej wspomniałam, każde opowiadanie dotyczy innej osoby. Czasem są to kobiety, czasem mężczyźni, raz narratorem jest nawet zwierzę. O ile w przypadku kobiet styl jest ok, o tyle w przypadku mężczyzn mam wrażenie, że narracja jest lekko sztuczna. Kitsopoulou wkłada w męskie głowy kobiece myśli i zachowania. Ale to jedyny dyskusyjny element w tym tomiku opowiadań. Jest krótko i mocno.

[Akapit opcjonalny] Prywatny fetysz: blurb vs zawartość

Jakiś czas temu zaczęłam uważniej przyglądać się blurbom na okładkach, czyli opisowi książki, który wydawca uznał za zachęcający czytelnika do jej kupna. I z pewnym zaskoczeniem (niezbyt miłym) zauważyłam, że czasami te blurby zupełnie nie pasują do zawartości.

Piszą tam, że jest super fajnie, wodotryski i w ogóle KUPUJ TERAZ, NIE ZAWIEDZIESZ SIĘ, KSIĄŻKA ZAPROWADZI CIĘ DO INNEGO ŚWIATA, ODPRĘŻY I SPRAWI, ŻE STANIESZ SIĘ NA CHWILĘ KIMŚ INNYM. Po czym podczas czytania okazuje się, że te super fajnie, to bardziej może być, a wodotryski to rozprysk kałuży spod kół pędzącego ulicą auta, który to rozprysk na dodatek ochlapuje nas brudnym błotem.

W przypadku Nietoperzy blurb jest jednak bardzo w porządku. Faktycznie książka jest o tym, o czym piszą, że będzie. Brawo.

Lena Kitsopoulou, grecka pisarka w swoim tomiku opowiadań pt.: "Nietoperze", wzięła największe ludzkie lęki, ubrała je w krótkie historie i pokierowała je w najgorszą możliwą stronę, tam, gdzie nikt nie chciałby się znaleźć.

Opowiadania te są pisane z punktów widzenia różnych osób. Jest tu pewien facet, który ma dość życia z żoną i boi się jej to powiedzieć. Jest też...

Lena Kitsopoulou splata ze sobą dwanaście opowiadań, które łączy jedno: mocny przekaz. W tym miejscu winno się jednak zaznaczyć, iż w odniesieniu do niniejszego zbioru, słowo mocny jest jedynie eufemizmem. Jako że wydźwięk większości zebranych w tomie Nietoperze. Aqua Velva historii jest druzgoczący, a opowieści te niejednokrotnie rozdzierają serce i sprawiają niemalże fizyczny ból, pióro Greczynki określić należy wyłącznie stwierdzeniem, iż świdruje ono umysł, ciało i duszę. Te zaś, po zaserwowanej lekturze, broczą wyłącznie krwią.

Dzieje się tak za sprawą mocnego uderzenia, którym autorka wieńczy każdą z niniejszych miniatur literackich. Bo przecież rozpoczynają się one niepozornie, zupełne niewinnie: od eleganckiego obiadu w gronie rodzinnym, którego obecność zaszczyca dystyngowana babcia, od wykwintnej kolacji, na którą mężczyzna zaprasza swoją małżonkę czy też od przedstawienia bajkowego domu z czekolady, który zamieszkuje bohaterka opowiadania Aqua Velva. Nienaganna sceneria jak „z obrazka” i trywialne czynności, które za sprawą głęboko skrywanych zwierzęcych pragnień, maskowanych lęków, a także w konsekwencji prowadzonej narracji, eskalują do niewyobrażalnych, gargantuicznych rozmiarów.

W swoim debiucie literackim Kitsopoulou koncentruje się bowiem na psychice człowieka doprowadzonego na skraj przepaści. To opowiadania o prozie życia, prawdziwej, choć smutnej i bolesnej, budowanej miesiącami z iście atawistycznych ludzkich pobudek, które finalnie, często efektem domina rozpadają się niczym domek z kart. Wdziera się tutaj szaleństwo i groza, niezdefiniowany szał, pozostawiając po sobie emocjonalne spustoszenie, udrękę, szok i niedowierzanie. Nie bez znaczenia jest tutaj styl, jakim posługuje Lena Kitsopoulou. Jest obrazowy i sugestywny, kreślone obrazy zaś dosadne, często kontrowersyjne, tym samym – nie do wymazania z pamięci.

Nie wierzę, że uwierzyliście w to wszystko, co wam mówię. Uwierzyliście w to, co mówię? (…) zobaczcie tę potęgę, to jest niesamowita potęga, bo niejeden dałby się nabrać. Prostoduszny czytelnik dałby się nabrać, powiedziałby sobie: ona dokądś zmierza, dokądś musi. (…) powiedzielibyście: poczekamy, zobaczymy, może coś z tego będzie. Ale z drugiej strony ma to jakiś urok; jest piękna, jest wzruszająca ta niewinność czytelnika (…).

Grecka prozaiczka bawi się z czytelnikiem, kreuje wiarygodny, realistyczny świat, którym początkowo zaskarbia sobie ufność czytelnika. Tę ufność burzy pojawiający się znienacka brud. Jest oblepiający, a jednocześnie wciągający niczym bagno. Dlatego też czytane na wdechu opowiadania wymuszają na odbiorcy chwilę na zaczerpnięcie odżywczego haustu powietrza, by za chwilę, w pokręcony, masochistyczny sposób od nowa wessać w swój szaleńczy, mętny wir.

Lena Kitsopoulou splata ze sobą dwanaście opowiadań, które łączy jedno: mocny przekaz. W tym miejscu winno się jednak zaznaczyć, iż w odniesieniu do niniejszego zbioru, słowo mocny jest jedynie eufemizmem. Jako że wydźwięk większości zebranych w tomie Nietoperze. Aqua Velva historii jest druzgoczący, a opowieści te niejednokrotnie rozdzierają serce i sprawiają niemalże...

„Nietoperze. Aqua Velva”, to zbiór trzynastu opowiadań greckiej pisarki Leny Kitsopoulou, które porażają realizmem i dosadnością poruszanych tematów.

Autorka skupiła się na człowieku jako jednostce i człowieku jako elemencie grupy społecznej – rodziny oraz społeczności lokalnej. Nie pisze o tym co radosne, nie epatuje szczęściem. A wręcz przeciwnie. Mówi o tym co tragicznego może przydarzyć się człowiekowi, z jakimi problemami i traumami musi radzić sobie w życiu i w jaki sposób przepracowuje ból, krzywdę i całe zło, które spotyka na swojej drodze. A ta cała podłość najczęściej pochodzi od najbliższych osób. Rana zostaje zadana, rana nie chce się goić.

Słowa napisane przez Lenę Kitsopoulou, język jakim się posługuje, dotkliwie doświadczają czytelnika i wwiercają się w podświadomość. Ich prostota i minimalizm działają o wiele mocniej niż kwieciste zdania. Pierwsze z opowiadań pod tytułem „Mój syn Cygan” jest bardzo mocnym otwarciem, które zabiera czytelnika w mroczny świat osoby uzależnionej. Zaś cały cykl kończy „Aqua Velva” napisane specjalnie z okazji przygotowania polskiej premiery, w którym autorka pogrywa sobie z czytelnikiem, drwi z niego i kpi, by w końcu zostawić go z poczuciem emocjonalnego rozedrgania.

"Surowy język autorki to prawdziwy manifest prostoty, chwilami niedbały i wulgarny, przywodzący na myśl prozę takich autorów jak Thomas Bernhard czy Elfride Jelinek." /okładka książki/

Bezkompromisowe, mocne, uderzające z wielką siłą. Lena Kitsopoulou zaserwowała czytelnikom prozę, która nie wprawia w dobry nastrój, za to daje możliwość obcowania ze słowem, które trafia w czułe punkty i budzi emocje. Polecam otwartym na intrygujące, po trosze szokujące, treści.

www.naczytniku.com

„Nietoperze. Aqua Velva”, to zbiór trzynastu opowiadań greckiej pisarki Leny Kitsopoulou, które porażają realizmem i dosadnością poruszanych tematów.

Autorka skupiła się na człowieku jako jednostce i człowieku jako elemencie grupy społecznej – rodziny oraz społeczności lokalnej. Nie pisze o tym co radosne, nie epatuje szczęściem. A wręcz przeciwnie. Mówi o tym co...

Kolejne, absolutnie niezawodne spotkanie z wydawnictwem Książkowe klimaty!
Jestem i zawsze bylam ogromną fanką opowiadań a najbardziej cenię sobie te, które trwale zapisują się w mej pamięci. Ten zbiór pod tym względem jest wyjątkowo wyjątkowy ponieważ 2 tygodnie po lekturze pamiętam wszystkie opowiadania, choć w tym konkretnym przypadku część z nich wolałabym z pamięci trwale wymazać.
Jest to bowiem bardzo, bardzo ciężki kaliber jeśli chodzi o fabułę. To opowiadania o kondycji psychicznej człowieka doprowadzonego do ostateczności. Te teksty emocjonalnie wsysasja czytelnika bez reszty, raniąc go jednak niemiłosiernie. Ta lektura boli, wywołuje krzyk protestu, złości, czasem wręcz chęci odrzucenia. Jednocześnie nie pozwala od siebie odejść!
Zdecydowanie najmocniejsza moja tegoroczna książka!

Kolejne, absolutnie niezawodne spotkanie z wydawnictwem Książkowe klimaty!
Jestem i zawsze bylam ogromną fanką opowiadań a najbardziej cenię sobie te, które trwale zapisują się w mej pamięci. Ten zbiór pod tym względem jest wyjątkowo wyjątkowy ponieważ 2 tygodnie po lekturze pamiętam wszystkie opowiadania, choć w tym konkretnym przypadku część z nich wolałabym z pamięci...

Cholernie mocny, brudny, przesiąknięty niepokojem i złem tkwiącym w ludziach, ale znakomity zbiór opowiadań młodej Greczynki. To najmocniejsze opowiadania jakie w życiu czytałam..Trzeba robić przerwy by ochłonąć, dojść do siebie, osuszyć łzy i pozbierać się z podłogi. Lektura boli jak diabli, uzależnia, wysysa. Nie ma znaczenia czy historia opisana jest na kilkunastu stronach czy zamknięta dosłownie w jednej..rani czytelnika z taką samą siłą. Serce krwawi i nawet długo po lekturze rana się nie zabliźni..
Nic już nie jest takie samo po Nietoperzach..
5,5/6

Małgorzata Sierocińska

Cholernie mocny, brudny, przesiąknięty niepokojem i złem tkwiącym w ludziach, ale znakomity zbiór opowiadań młodej Greczynki. To najmocniejsze opowiadania jakie w życiu czytałam..Trzeba robić przerwy by ochłonąć, dojść do siebie, osuszyć łzy i pozbierać się z podłogi. Lektura boli jak diabli, uzależnia, wysysa. Nie ma znaczenia czy historia opisana jest na kilkunastu...

Przyprawiła mnie o mdłości i lęki.

Przyprawiła mnie o mdłości i lęki.

"Nietoperze" to zbiór dwunastu opowiadań, pełen kontrowersji, poruszający tematy, o których nie mówi się na co dzień, takie jak molestowanie seksualne dzieci, wczesny seks, kazirodztwo, przemoc. Autorka bez zbędnego moralizatorstwa opisuje nam zdarzenia z życia bohaterów, w momentach przełomowych ich egzystencji. Podobnie jak w tragediach teatru greckiego, i tutaj jeden drobiazg, takie właściwie nic, doprowadzić może do katastrofalnych skutków. Pani Lena, autorka, jest Greczynką, ma na swoim koncie również sztukę teatralną, więc analogie do teatru klasycznego nie powinny dziwić. W treści książki odkrywamy najciemniejsze strony ludzkiej osobowości, niszczące instynkty, którymi zdarza się kierować ludzkim postępowaniem, irracjonalne, destrukcyjne, takie, o których istnieniu woleli byśmy nie myśleć, a które często przejmują władzę w sytuacji zagrożenia. Konfrontujemy się z trudną i bolesną prawdą o człowieku i ludzkiej naturze. Język niewyszukany, z częstymi wulgaryzmami, dodaje prawdziwości treści, a używanie wewnętrznych monologów i pierwszoosobowej narracji pozwala wczuć się w stan umysłu i emocje postaci.

W treść wchodzi również dłuższe opowiadanie "Aqua Velva", stworzone z okazji polskiego wydania "Nietoperzy". Mówi ono o kazirodczym związku Charuli i jej ojczyma, który trwał od czasu gdy miała 7 lat, przez większość jej dotychczasowego życia, obsesyjnej miłości dziewczyny do starszego mężczyzny. Podobnie i tutaj nie dostaniemy umoralnień czy złotych rad, jak bardzo coś jest złe, i jak sobie poradzić z podobną sytuacją, a jedynie opis zdarzeń, bez poszukiwania zbyt wielu przyczyn. Relacja ze zniszczonego życia, upadku na dno, ukryta za zasłoną pozornej normalności.

Pełną treść recenzji znajdziecie tutaj:
http://nietoperzczytaioglada.blogspot.com/2018/05/nietoperze-lena-kitsopoulou.html?m=1

"Nietoperze" to zbiór dwunastu opowiadań, pełen kontrowersji, poruszający tematy, o których nie mówi się na co dzień, takie jak molestowanie seksualne dzieci, wczesny seks, kazirodztwo, przemoc. Autorka bez zbędnego moralizatorstwa opisuje nam zdarzenia z życia bohaterów, w momentach przełomowych ich egzystencji. Podobnie jak w tragediach teatru greckiego, i tutaj jeden...