Często nam się wydaje, że o II wojnie światowej napisano już wszystko. O poszczególnych bitwach, o rozmieszczeniu wojsk, o rodzajach broni, o obozach koncentracyjnych, i wielu innych jej aspektach, na liczbie ofiar kończąc.
Zupełnie inaczej do historii dobrze nam znanej ze szkolnych ławek podszedł australijski pisarz Markus Zusak. Już sam tytuł jego powieści – „Złodziejka książek” – wyróżnia się na tle licznych opracowań, analiz oraz opisów. Od razu przykuwa uwagę czytelnika, nie pozwala mu przejść obojętnie i rozglądać się wokół innych pozycji na półce. Wprost nie można uwolnić się od natrętnego pytania: o czym ta książka opowiada?
Postacią tytułową jest Niemka, dziewczynka - Liesel Meminger. Główną bohaterkę poznajemy w dniu, w którym, podczas drogi do rodziny zastępczej, umiera jej brat. Po krótkim pogrzebie sześcioletniego Wernera, dziewczynka kradnie swoją pierwszą książkę – „Podręcznik grabarza”. To dzięki niej Liesel odkrywa niezwykły świat słów. Z czasem dziewczynka łaknie tych słów coraz więcej, jednak sytuacja zmusza ją do zdobywania ich w coraz mniej uczciwy sposób. Najpierw kradnie książkę z płonącego stosu w centrum miasteczka, później wiele innych pozycji z biblioteki żony burmistrza, lecz to właśnie dzięki temu, można by powiedzieć: „grzesznemu”, zajęciu Liesel uczy się wrażliwości, zaczyna rozmieć świat i ludzi wokół siebie, samodzielnie myśli i ocenia. Poznaje moc, jaką niesie ze sobą słowo. Dzięki sile słowa pociesza Maxa Vandenburga - Żyda ukrywającego się w piwnicy jej przybranych rodziców, uspokaja ludzi schowanych w schronie podczas nalotów, aż w końcu spisuje swoją historię w dzienniczku podarowanym jej przez wspomnianą już żonę burmistrza.
Autor ciekawie zestawia sposób Liesel w wykorzystaniu słów z tym, w jaki korzysta z nich ówczesny przywódca Rzeszy Niemieckiej Adolf Hitler – człowiek, który sprowadził na swój kraj i ogromną część świata wielką wojnę, cierpienie jednych i nienawiść drugich. I Liesel i Hitler poznali moc słowa. On jednak odkrył tę moc w sposób ogólnie przyjęty za uczciwy ale wykorzystał ją w celach niegodziwych, okrutnych, złych. Słowami tłumaczył najpodlejsze uczynki swoje oraz machiny wojennej, którą stworzył. Był tak doskonały w propagandowym wykorzystaniu słowa, że na początku jego władzy poparły go miliony ludzi, zupełnie nie świadomych tego, że stali się narzędziem w rękach Hitlera. Max Vandenburg, wcześniej wspomniany Żyd, określił Führera jako kogoś, kto „obsadził Niemcy lasem najpotworniejszych słów i za ich pomocą zwołał do siebie cały naród”.
Innym interesującym zabiegiem literackim jest uczynienie narratorem samej Śmierci, a właściwie samego Śmierci, gdyż w tej historii śmierć jest mężczyzną. Markus Zusak nie przedstawił go jednak jako bezdusznego niegodziwca, w czarnych szatach i z kosą w ręku, jak często wyobrażamy sobie śmierć. Dał mu uczucia i myśli, uczłowieczył go i sprawił, że czytelnik często mu współczuje. Śmierć nierzadko wydaje się być bardziej ludzki niż sami ludzie…
„Złodziejka książek”, oprócz wcześniej wymienionych zalet, zachwyca także prostym, pozbawionym zbędnego patosu stylem pisania autora, który jednocześnie bawi i wzrusza do granic możliwości oraz postaciami z krwi i kości, które stają przez oczami czytelnika jak żywe.
Nie sposób jest przejść obok tej książki obojętnie. Wszystkim, którzy jeszcze tego uczucia nie doświadczyli (tej nieobojętności wobec tej książki :P) gorąco ją polecam:)

Często nam się wydaje, że o II wojnie światowej napisano już wszystko. O poszczególnych bitwach, o rozmieszczeniu wojsk, o rodzajach broni, o obozach koncentracyjnych, i wielu innych jej aspektach, na liczbie ofiar kończąc.
Zupełnie inaczej do historii dobrze nam znanej ze szkolnych ławek podszedł australijski pisarz Markus Zusak. Już sam tytuł jego powieści – „Złodziejka...