Książka byłego iranisty, a obecnie (podobno) popularnego dziennikarza muzycznego. Gawęda o zmaganiach z biurokracją irańską przy staraniach o wizę do tego kraju staje się dla Autora pretekstem dla snucia refleksji nad społeczeństwem i kulturą Iranu, a także opowieści o swojej własnej nim fascynacji. Pojawiają się standardowe informacje o historii, strukturze etnicznej, języku i literaturze, sztuce i zabytkach, wreszcie religii i polityce Iranu.

Znacznie więcej miejsca zajmują opisy różnych wymiarów życia społecznego w Iranie i to one są stanowią tak naprawdę rdzeń książki. Osiami tematycznymi są dla nich świętowanie, rola kobiety, rola mężczyzny oraz polityka w społeczeństwie irańskim. Wokół tych motywów przewodnich Autor opowiada nam między innymi o takich kwestiach jak sport, gościnność, etyka seksualna, wypoczynek na łonie natury, operacje plastyczne, poezja perska, zmagania Iranu z feminizmem etc. Bardzo wartościowym dodatkiem są zamieszczone na końcu książki tłumaczenia poezji irańskiej – wszystkie utwory są bardzo piękne, niektóre zostały po raz pierwszy przetłumaczone na język polski przez A. Orzecha.

Niewątpliwie irytują w książce i znacznie obniżają jej wartość demoliberalne i zachodnie uprzedzenia Autora. Zapewnia on co prawda, że stara się od nich abstrahować i wręcz z takimi kalkami polemizować, ale ilekroć schodzi na temat polityki lub sytuacji kobiety, tyle razy mówi językiem zakutego zachodniego liberalizmu, którego nie powstydziliby się dziennikarze „Gazety Wyborczej” lub jankescy neokonserwatyści. Wyraźna jest niechęć Autora do ustroju i elit politycznych Republiki Islamskiej oraz ich konserwatywnej polityki. Równie wyraźna jest sympatia do wszystkich przejawów obyczajowego i kulturowego rozkładu jak odsłanianie włosów przez kobiety i bezwstyd w ubiorze. Osobiście, na miejscu Irańczyków nie wpuszczałbym do swojego kraju kogoś o tak zgniłym i zdegenerowanym światopoglądzie.

„Wiza do Iranu” to lektura raczej rozrywkowa, aczkolwiek bogata w wiele niekiedy wartościowych ciekawostek z życia Iranu. Nie polecałbym raczej tej lektury, ale też jakoś specjalnie nie odradzał. Szczególnie komuś, kto nie ma cierpliwości do czytania czegoś poważniejszego, a chciałby jednak o Iranie czegoś się dowiedzieć. Książka Artura Orzecha garść takich informacji zawiera, podając je w dość przyjemniej formie. Tym niemniej, nie jest to nic specjalnego i „szału nie robi”.

Książka byłego iranisty, a obecnie (podobno) popularnego dziennikarza muzycznego. Gawęda o zmaganiach z biurokracją irańską przy staraniach o wizę do tego kraju staje się dla Autora pretekstem dla snucia refleksji nad społeczeństwem i kulturą Iranu, a także opowieści o swojej własnej nim fascynacji. Pojawiają się standardowe informacje o historii, strukturze etnicznej,...