To dziwna książka,chwilami dość niepokojąca,w której trudno rozróżnić co jest rzeczywistością,a co fikcją.Oparta jest na rosyjskiej bajce o Śnieżynce,czyli dziewczynce upepionej ze śniegu przez niemłode bezdzietne małżeństwo.Różne wersje tej bajki poznaje czytelnik wraz z zagłębianiem sie w lekturę.W sumie nie fabuła jest tu najważniejsza.Mnie uwiodły opisy Alaski z początku dwudziestego wieku.Krainy,której rytm wyznaczają pory roku i dzika przyroda zz rozmaitościa zwierząt.To miejsce,które albo zahartuje jego mieszkańców,albo ich pokona.inna opcja nie występuje.Trudno przetrwać w miejscu,w którym niedobór światła przez długą część roku i mroźna aura odbiera chęć do życia i powoduje stany depresyjne zwane przez mieszkańców snieżną gorączką.Podstawowym zajęciem pozwalającym na utrzymanie się jest uprawa roli i łowiectwo. Głównymi bohaterami sa starzejący się Jack i Mabel,wieloletnie małżeństwo,które przeniosło sie z Pensylwani uciekając przed żałobą po stracie dziecka.Trudy życia na Alesce oddalają ich od siebie,każde samodzielnie próbuje zmagać się z własnymi demonami.Obydwoje są osamotnieni i z trudem wiążą koniec z końcem.Pewnego dnia postanawiaja ulepić bałwana ze śniegu,nadając mu żeńskie rysy.W kilka dni później spotykają niezwykłą dziewczynkę,samotnie mieszkającą w leśnych ostępach...Trudno powiedzieć kim tak naprawdę jest Faina,w jaki sposób udaje jej się samotnie przeżyć,gdzie podziewa się podczas długich nieobecności u Mabel i Jacka...Pozostaje ona zagadką do samego końca książki,któe zresztą można różnie interpretować.Książka jest głównie opisowa,mało jest tutaj dialogów,a bohaterów poznajemy przede wsystkim po jego przemyśleniach,sposobie życia i stosunku do innych.
Książka składa się z trzech części.pierwsz opowiada o pierwszych dwóch latach pobytu małżeństwa na Alasce.nie sa to dla nich łatwe czasy,fabuła toczy sie dość wolno.Druga cześć to przeskok o sześć lat,Faina jest już dorastającą dziewczyną,o której względy stara się Garreth,syn sąsiadów Mabel i Jacka.Trzecia część książki jest epilogiem,którego fabuła ma miejsce po kilkuletnim przeskoku.
Poobała mi sie kreacja bohaterów.Każdy z nich jest odmienny,tak kobiety jak i mężczyźni ukazani są z różnej perspektywy,w odmienny sposób próbują odnaleźć się w nowej dla nich sytuacji;są dopracowani i nie sa idealni.Są zwykłymi,ciężko pracującymi ludźmi,z wadami i zaletami.
Zakończenie jest niejednoznaczne,każdy czytelnik może sam sobie dopowiedzieć co właściwie się stało.
Ja na zakończenie chciałabym zamieścić dwa krótkie cytaty,które w twj książce znalazłam
"Do wiary w cuda rozumienie było jednak zupełnie zbędne. […] Aby w coś uwierzyć, należało zaprzestać poszukiwania wyjaśnień i skupić się na ochranianiu tej iskierki wiary, nim prześliźnie się nam przez palce."

I jeszcze:
"Życie zawsze miota nami na różne strony. Ale na tym właśnie polega przygoda: nie wiesz, jak to się skończy i dokąd zajdziesz. Ktokolwiek mówi, że życie jest czymś innym niż tajemnicą, okłamuje samego siebie."

To dziwna książka,chwilami dość niepokojąca,w której trudno rozróżnić co jest rzeczywistością,a co fikcją.Oparta jest na rosyjskiej bajce o Śnieżynce,czyli dziewczynce upepionej ze śniegu przez niemłode bezdzietne małżeństwo.Różne wersje tej bajki poznaje czytelnik wraz z zagłębianiem sie w lekturę.W sumie nie fabuła jest tu najważniejsza.Mnie uwiodły opisy Alaski z...