Pozycja jest specyficzna i trudno ja ocenić według przyjętych, nawet subiektywnych kryteriów. Książka pozwala zagłębić się z w zupełnie innym świecie. Trudno w ogóle się zorientować, co w niej jest mitem, a co kronikarskim zapisem dziejów. Osobiście, najbardziej utknęła mi w pamięci Księga II, przedstawiająca życiorys tzw. "Bohaterskich bliźniąt" Hunahpu i Ixbalanque. Bohaterowie ci pojawiają się już w Księdze I, kiedy to jeszcze przed ostatecznym stworzeniem człowieka, podejmują się iście widźźmińskich obowiązków. Ich zadaniem jest eliminacja wszelkich istot, które ośmieliły się zagrozić potędze bogów. Wspomniana wyżej Księga II opowiada o pochodzeniu herosów, ich burzliwej młodości i ostatecznej walce z Panami podziemnej krainy Xibalba. Hunahpu i Ixbalanque nie byli bynajmniej wprawnymi wojownikami. Ich jedyną broń stanowiły dmuchawki, służące do polowania na ptaki. Wszelkie braki w uzbrojeniu nadrabiali sprytem, determinacją i umiejętnością tworzenia iluzji. Na dodatek często pomagały im leśne zwierzęta (normalnie jak u Kopciuszka).
Podsumowując, mamy tu hałaśliwą grę kauczukową piłką, latające obcinane głowy, domy pełne śmiercionośnych pułapek, i możliwość zapłodnienia poprzez splunięcie na rękę wybranki. Jednym słowem - kosmos. I nie jest ważne, że Majowie najwyraźniej pomylili się względem daty końca świata. W moim sercu już na zawsze pozostaną jedną z najbardziej zakręconych cywilizacji! Zaraz po Sumerach!

Pozycja jest specyficzna i trudno ja ocenić według przyjętych, nawet subiektywnych kryteriów. Książka pozwala zagłębić się z w zupełnie innym świecie. Trudno w ogóle się zorientować, co w niej jest mitem, a co kronikarskim zapisem dziejów. Osobiście, najbardziej utknęła mi w pamięci Księga II, przedstawiająca życiorys tzw. "Bohaterskich bliźniąt" Hunahpu i Ixbalanque....